Myśląc o Duchu Święty, widzę oczami swej duszy:

delikatny powiew wiatru, który zawsze łzy moje osuszy.

Ożywczy deszcz padający na suchą ziemie,

orzeźwiający ciało me zmęczone ziemskim cierpieniem.

Język z ognia, który się nie spala,

w sercu mym płomień wiary podtrzymuje i na nowo rozpala.

Białego gołąbka niosącego światu nadzieje,

udowadniającego, że człowiek dla Boga jest umiłowanym stworzeniem.

Światło co rozprasza mroki ciemności,

rozświetlające umysł ludzki i dodające mądrości.

Duch Święty to dla mnie tchnie Boga,

bo On zawsze jest przy mnie,

przy Nim nie straszna mi żadna trwoga