Co prawda wczoraj nie zrobiłem rachunku sumienia wg formuły 'myślą, mową, uczynkiem...' ale mam refleksję nad tym, że duchowo dobrze się czuję. 

Po przemyśleniu swojego pomysłu z niedzieli 'estem chłopcem, Bóg doświadczając mnie i pozwalając na poczucie winy jakie właśnie odczuwam  mówi do mnie: przestań postępować jak chłopiec a poczucie winy ustąpi. Bądź mężczyzną, a ja pozwolę Ci nim być. '

i komentarzy Renaty oraz Zraza udało mi się osiągnąć pierwszy sukces na drodze do przezwyciężania swojej kłamliwości: wczoraj nic nie podkloryzowałem. 

 

Dziś jadę na terapię - pytanie brzmiało: co chce Pan osiągnąć chodząc na psychoterapię. Długi czas nie miałem odpowiedzi, ale już ją mam. Chcę z pomocą terapeuty przepracować własny wstyd. Przestać się bać, że... najzabawniejsze jest to, że kiedy gruntownie się zastanowiłem czego się wstydę, to dotarło do mnie, że nie wiem czego. Że powody wstydu są tak drobne jak wstyd, że wyjdzie na jaw moje kłamstwo że jestem innym człowiekiem. Wstyd, że nie powiedzą 'słaby był ale jest silniejszy, bo się przyznał' tylko powiedzą, że kłamca a to będzie prawdziwe moje 'imię', które noszę obecnie. 

 

W rozdziale ''głos ojca' wysłuchałem: Bóg uderza w naszą ranę, w to co pozornie zaleczyliśmy. By pokazać nam, że kłamliwe leczenie rany nie odniesie skutku. Żeby usunąć pruchnicę, trzeba wyborować a dopiero potem nadbudować strukturę zęba. 

 

Z czytań na dziś: