Liturgia czwartej niedzieli adwentu prowadzi nas bezpośrednio do misterium Wcielenia, przeżywania na nowo tajemnicy Bożego Narodzenia. Józefie, synu Dawida nie bój się wziąć do siebie Maryi twej małżonki, albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło. Podobnie jak w poprzednią niedziele również i w dzisiejszych czytaniach zbiega się proroctwo i spełnienie. Słowa zapowiadające: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna i nazwie jego imię Emanuel, tak zapowiedział prorok, a około pięć wieków później nad tym spełnieniem tego proroctwa pochylił się w rozterce człowiek sprawiedliwy, udręczony Józef cieśla z Nazaretu. Będzie zadawał sobie pełne rozterki pytania jak się to mogło stać?, jak do tego doszło? Jak to jest możliwe że zawiódł człowiek, któremu tak bardzo zawierzyłem? Czy w ogóle zawiódł? Na te pytania nie mógł znaleźć odpowiedzi, a ponieważ nie chciał rzucać cienia na tej, której zaufał zamierzał sam siebie postawić w stan oskarżenia i odejść. I wtedy przyszła odpowiedź z góry: To co się w Niej poczęło z Ducha Świętego jest. Ta odpowiedź wystarczyła Józefowi, wszystko stało się jasne zniknęły znaki zapytania, zniknęły wszystkie czyny i cała rozterka, wrócił blask przemieniony jeszcze w przepromieniony dodatkowo tajemnice słowa, które stało się ciałem z Ducha Świętego. Można powiedzieć, że tutaj dokonało się drugie zwiastowanie nie dla Maryi, ale dla Józefa. Odkryta została przed nim cała tajemnica zbawienia, a On z woli tegoż Ducha Świętego i woli Ojca Niebieskiego do czasu dopóki nie nadejdzie odpowiednia chwila będzie zastępował wobec ludzkiego prawa Jezusowi ojca na ziemi, Było to dla niego olbrzymie wyróżnienie, była to łaska której się nie spodziewał, dopiero w świetle tej łaski wyjaśniło mu się wszystko zrozumiał wielką pokorę i milczenie Maryi, zrozumiał jej fiat, jej wspaniałomyślne włączenie się w dzieje zbawienia, do jego serca, do jego domu wróciła dawna harmonia i szczęście. Czy ta Boża harmonia jest także w naszych domach, rodzinach, czy my staramy się o nią świadomie? Niewątpliwie zagości ona u nas jeśli jak święty Józef zrozumiemy odwieczne plany Boże względem nas i jeśli tym planom poddamy naszą jakże nieraz kapryśną, ze wszystkiego niezadowoloną słabą, chwiejna ludzką wolę. Słowo stało się ciałem, aby na nowo twoje ciało człowiecze powróciło w słowo - mówi A. Mickiewicz. W ostatnich dniach adwentu staramy się towarzyszyć Niepokalanej Matce prawdziwego Syna Bożego, który jest Bogiem z Boga, światłością ze światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego. Ona, Maryja jest Arką Przymierza, która niesie w sobie tajemnicę bliskości Boga, tajemnicę spotkania tego co ludzkie i tego co Boże w jej Synu Jezusie Chrystusie, a On pragnie nam powtórzyć dokonać tego o czym mówi w słowach, abyśmy byli z nimi w jedności. Całe życie chrześcijańskie, jest wędrówką do Betlejem. Całe nasze życie jest przygotowaniem do oglądania Chrystusa twarzą w twarz tak jak Maryja Go zobaczyła. Naszym Betlejem będzie dopiero niebo, gdy zobaczymy Chrystusa w jego ciele chwalebnym, podczas gdy Maryja oglądała Go najpierw w Betlejem gdzie ciało jego było ciałem małego dziecka. Życie nasze jest wędrówką ku oglądaniu Boga, wszystkie niedogodności podróży są naszym udziałem, wszyscy mamy zaznać cierpień, doświadczeń, ale wszyscy zostaliśmy też wyposażeni w odpowiednie środki, każdy z nas może dzięki łasce Bożej mieć w swoim sercu tego, który miał i ma tylko jedną matkę na ziemi i tylko jednego ojca w niebie. Staje się to możliwe dzięki ciału i krwi, które syn Boży wziął ze swej Niepokalanej Matki, Ave verbum corbus natum de Maria Virgine. Jeśli człowiek zdecyduje się otworzyć drzwi swego serca Jezusowi i jego niepokalanej Matce. Jeśli Chrystus zamieszka w człowieku jak w małym Betlejem wówczas objawi nam prawdę, że On jest drogą do ostatecznego Betlejem, w którym wszystkie drzwi są otwarte, tam trzeba nieść w swoim sercu i świadectwo swojego życia, i obecność Chrystusa w naszym życiu by z Nim pozostać tam na zawsze.