Ludzie, którzy do tej pory byli sobie obcy poprzez dary Ducha Świętego – miłość, dobroć, uprzejmość, łagodność wyrozumiałość – stają się zdolni do zbudowania wspólnoty i podjęcia wspólnego życia modlitwy i pracy.

Duch Święty nie usuwa różnic między ludźmi, ale sprawia, że stają się one bogactwem i szansą.

Coś takiego dzieje się w każdym małżeństwie, w przyjaźni, we wspólnotach zakonnych. „Bez Twojego tchnienia, cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń i nędze”. Duch daje bowiem ludziom siłę do przebaczenia, a przebaczenie, pokój, zakłada zawsze utratę odrobiny tego, co nam się należy.

Tylko Bóg jest w stanie zahartować ludzkie serce do takiego wyrzeczenia i samozaparcia – aby dla bliźniego był w stanie z czegoś zrezygnować. Tym bardziej wołamy dzisiaj do Ducha Świętego: „Przyjdź!”.

Szymon Hiżycki OSB