Kiedy pierwszy raz przyjechałam do salwatorianów do Krakowa, urzekł mnie w kaplicy ogromny witraż Pana Jezusa Zmartwychwstałego.
Strach bywa twórczy. Napędza wyobraźnię i mobilizuje ducha. To lepsze niż instynkt, który wspaniale uruchamia mięśnie i emocje, ale przy okazji całkowicie blokuje myśli.
Aby uświadomić sobie wielość obrazów Boga, przyjrzyjmy się niektórym klasycznym zafałszowaniom, które uniemożliwiają zdrowe, oparte na miłości, więzi człowieka z Bogiem.
Niektórzy uważają siebie za pięknych, a takimi nie są. Inni są piękni, a wcale się tak nie czują. Kiedy wchodzę w relację z Bogiem, to On widzi mnie w prawdzie. To się poznaje sercem.
Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego (Mk 4,11). Jest nam dana, to znaczy Bóg ją nam daje. Daje, abyśmy ją poznali. Nie oznacza to jednak, że innym nie pragnie dać. Zazwyczaj mamy swoisty dylemat. Myślimy: jednym Bóg daje, innym nie daje i do tego ich potępia. Dlaczego? Cóż oni są winni, że im nie dał?
Kiedy człowiek broni się, tłumaczy i wyjaśnia swoje postępowanie: dlaczego tak zareagował, powiedział, zrobił, co i kto z przeszłości wpłynęło na jego zachowanie, to tak naprawdę ciągle jeszcze nie stanął w prawdzie o sobie i nędzy swojego grzechu, swojej słabości. Nie chce dostrzec obrzydliwości i ohydy tego, co zrobił czy powiedział.
