Chrześcijaństwo nie wzywa do porzucenia przyjemności, lecz ukazuje ją w szerszym kontekście ludzkiej osobowości. Z przyjemności się nie korzysta, raczej przeżywa się ją jako owoc dobrych działań. Wtedy będzie nas ona uskrzydlać. Wypicie szklanki soku jest dobre, bo podtrzymuje życie. Przeczytanie wartościowej książki jest godne pochwały, gdyż wzbogaca doświadczenie, daje więcej punktów odniesienia, co w jakiś sposób pomaga podejmować lepsze decyzje.

Przyjemności nie trzeba panicznie szukać w życiu, jeśli żyje się prawdziwie, w pełni, twórczo. Przyjemność pomaga, jest oznaką miłosierdzia, dodatkową energią pobudzającą do działania, a nie celem działania. Nie zastąpi ona dążenia do dobra, które nieraz łączy się z trudem i mozołem. Hedonizm szuka jedynie samej przyjemności, przez co pomija konieczność działania. Próbuje przeskoczyć pośrednie etapy, dlatego ostatecznie rozczarowuje człowieka.

Chociaż pragnienie przyjemności zostało nam wszczepione przez Stwórcę, św. Tomasz przekonuje, że sama cielesna przyjemność nie przyniesie nam pełnego zadowolenia. Trzeba ją zintegrować z duchem, gdyż jako ludzie pragniemy czegoś więcej niż pokarm, napój i seks. Ale nawet największa przyjemność intelektualna nie ukoi naszego niespokojnego ducha. Dążymy bowiem do ekstazy, do wyjścia z siebie, do zjednoczenia z Bogiem, którego każda ziemska przyjemność jest nikłym przedsmakiem.

 

o. Dariusz Piórkowski SJ