Tym, co uodparnia na własne niedociągnięcia, jak i na różnego rodzaju zarzuty dobiegające ze świata, jest wiara, i to wiara poważna, unikająca fideizmu - istnej plagi naszej epoki, mająca uzasadnienie i racjonalne podstawy. Wiara odniesiona bezpośrednio do Boga i tylko do Niego. Dogmaty formułowane przez Kościół nie są jej przedmiotem. Wszystkie jednak mają na celu to - wyjaśniał Franęois Varillon - byśmy nie ulegali złudzeniom na temat miłości, nie pochlebiali sobie bezzasadnie, że rozumiemy na podstawie własnego tylko doświadczenia prawdziwą naturę miłości, jej warunki, następstwa i implikacje. Podtrzymują one przylgnięcie do wiary, prostują lub poprawiają, zapobiegają skrzywieniom lub rozkładowi. Zapewniają autentyczną interpretację tajemnicy, która nieskończenie je przerasta. Wierzyć abstrakcyjnie na przykład, że Bóg jest Trójcą, nie ma dla nas wartości egzystencjalnej. To tajemnica objawiona i Kościół formułuje ją jako dogmat - ale nie po to, byśmy się „dowiedzieli" o tajemniczym życiu Bożym za pośrednictwem gry pojęć, lecz by oświetlić drogę, która wiedzie do naszego wszczepienia w owo życie. Bóg nie jest uniwersyteckim profesorem, który przedstawia wykład na swój własny temat, chcąc zaspokoić czyjąś ciekawość, nawet uprawnioną. Jest światłem, dzięki któremu możemy żyć.

ks. Jan Sochoń