(... ) Kiedy było za zimno na kąpiel w jeziorze, siadaliśmy na drewnianym pomoście z wędkami w dłoniach. Wędki wcześniej sami robiliśmy ze znalezionych w lesie gałęzi i kawałka nitki. Na końcu nitki zawiązywaliśmy irysa, a potem długo moczyliśmy te nieszczęsne cukierki w wodzie, sięgającej nieco powyżej kolan. Pamiętam tę nadzieję, z jaką siadało się na pomoście – że tym razem się uda. I pamiętam to przekonanie, że ryby znów nas przechytrzyły, że obżarły się naszymi odjętymi od ust cukierkami i zwiały, zamiast grzecznie dać się złapać.

Nie wiem, ile czasu zajęło nam zrozumienie, że żadnych ryb tam nie było, a nasze cukierki zwyczajnie rozpuszczały się w wodzie.

(... )

Ktoś pisze mi, że nie będzie się o nic modlić, bo nie chce nadwerężać Bożej cierpliwości, i tak „jedzie już na rezerwie”. I że Bóg ma pełne prawo nie mieć o nim dobrego mniemania, dlatego ze stoickim spokojem znosi szturchańce w postaci choroby, bo przecież mu się to od Boga należy w prostym rozrachunku, zasłużył.

Nam wtedy, nad jeziorem, też się wszystko zgadzało. Była woda, wędki, przynęta. Przynęta znikała, więc wniosek oczywisty: ryby ukradły cukierki. Tyle że tych ryb nigdy tam nie było. Żyliśmy w wymyślonej przez siebie fabule. Prawda jakoś nie przyszła nam do głowy.

Ktoś, kto mówi, że Bóg traci już dla niego cierpliwość, łowi ryby na cukierki. Toczy grę z Bogiem, jakiego nie ma. Wkłada w Jego usta słowa i działania, jakich On nie podejmuje. W tym wymyślonym świecie wszystko się zgadza: trzymam się od Boga z daleka, On i tak nie może na mnie patrzeć, i mam dowód w postaci jakichś tam życiowych doświadczeń.

A tymczasem prawdziwy Bóg czeka gdzieś z boku i patrzy, jak zmagamy się z wymyślonymi przez siebie rybami. Ile czasu zajmie nam zrozumienie? Byle nie przyszło za późno – kiedy już skończą się nasze ziemskie „wakacje” i trzeba będzie wracać na zawsze do domu.

Monika Białkowska, Przewodnik Katolicki 1/2010