Czuwając przy Ciemnicy w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek trzeba pamiętać, że tego dnia apostołowie usłyszeli zarzut Jezusa: „Jednej godziny nie mogliście czuwać?”. Nie wytrzymali napięcia ostatnich godzin modlitewnego skupienia i zasnęli. Jezus skierował do nich wezwanie do najgłębszej modlitwy w swoim życiu, zaprosił ich do wejścia w najgłębszy świat swojej duszy, na szczególne spotkanie z Ojcem.

Odzyskanie tej utraconej godziny staje się wielkim pragnieniem chrześcijanina, a może nawet każdego człowieka. To pragnienie, choć niewątpliwie ma głęboko religijne źródła, nie jest jednak tym, czego wymaga od nas Bóg. Powrót do tej utraconej godziny nie jest i nie może być istotą naszej religijności. Ma on głęboko religijny sens, ale nie kieruje nas ku poszukiwaniu tego, czego już odzyskać nie można. Chrystus wzywa nas do podjęcia wyzwań przyszłości, które być może byłyby prostsze, gdyby nie zaniedbania przeszłości. Przed apostołami, którzy przespali, kto wie, czy nie kluczową modlitwę swojego Nauczyciela, jest ucieczka, strach, samotność, a potem także radość, miłość i męczeństwo. Podobnie jest z nami. Nasze – moje – zaniedbania są już nie do odrobienia.

Tomasz P. Terlikowski

- wloką się te zaniedbania za mną, wloką; pociesza mnie jedynie to, że wiedząc o nich, wiem, skąd ten dzisiejszy trud i zmęczenie, skąd smutek i samotność.

- dobrze, że i z moimi zaniedbaniami Bóg sobie poradzi - bo czas Go nie dotyczy...