O zachodzie słońca
zacierają się tytuły na grzbietach książek
połkniętych, zaczytanych
i tych odłożonych na później

O zachodzie słońca
matka siedzi na kuchennym taborecie
łupiąc w rękach orzechy
a dżemy, kompoty, ogórki i buraki spoglądają przez szklane okna słoików
czekając na swoją kolej

O zachodzie słońca
wykrzyknik idzie spać, celownik mierzy wysoko
dopełniacz dopowiada długą jak ziemska wędrówka baśń
a Klemensiewicz kiwa z zadowoleniem głową

O zachodzie słońca
wierzby z brzozami lekko kołyszą do snu
pomarańczowe nagietki zamykają delikatne płatki
a drobna maciejka pachnie latem i nostalgią

O zachodzie słońca
Bóg wydaje się bliżej
jakby powoli ogarniająca świat ciemność
spuszczała niebo będące teraz niemal w zasięgu ręki

O zachodzie słońca
rzeczywistość się zamazuje
tęsknota bardziej boli
a wycieńczona nadzieja czeka na wypełnienie

                                                                         
                                                 dedykowane Pani Mirce