XVII Niedziela Zwykła, 24.07.11

Moja modlitwa i mój skarb.

W I czytaniu słyszymy o spotkaniu Salomona z Bogiem we śnie. Bóg spytał się Salomona co chce otrzymać.

Rozmowa z Bogiem to modlitwa. Podczas właśnie tej modlitwy często mówimy, że chcemy to i to, a jak nie to wtedy... Prosimy o mnóstwo rzeczy, które nie są najważniejsze. Często ludzie proszą o zdrowie, radość, szczęście... To też jest ważne, ale nie jest najważniejsze.

Co bym powiedział(a) Bogu, gdyby spytał się mnie czego pragnę? Co powiedział(a)bym? Czy chciałbym luksusowego mieszkania, laptopa, samochodu? Czy chciałbym pieniędzy i bogactwa?

Warto zadać sobie pytanie: „Co jest dla mnie najważniejsze?”. Pytajmy się, co jest naszym skarbem. Co jest moją perłą? Co jest moją perłą, dla której jestem gotowy oddać wszystko?

Znamy z pewnością wielu świętych, którzy posiadali bogactwa. Każdy zna św. Franciszka z Asyżu i św. Brygidę. Są to proste przykłady świętych, którzy wyrzekli się całego swojego majątku. Zrezygnowali z tego, co mieli odziedziczyć lub co już posiadali. Najważniejszy był dla nich Bóg. Niepotrzebne im były bogactwa. Dążyli do celu, bo chcieli odnaleźć perłę.

A co to jest ta perła? Na to pytanie odpowiada Ewangelia wg św. Mateusza. Jezus mówi, że tym skarbem jest Jego Królestwo. Dostrzegą to jednak nieliczni. Dla większości ludzi nie możliwe jest oddanie wszystkiego by dostąpić zbawienia. Prościej jest dla nich żyć tak jak żyją. Wydaje im się, że jest łatwo, prosto, że są wolni... Nie wydaje im się możliwe zostawienie wszystkiego i pójście za Jezusem.

Bóg nie chce zabrać nam przyjemności i luksusów. Pokazuje nam życie, prawdziwe życie. Liczy, że gdy je zobaczymy to i tak wszystko zostawimy i pójdziemy dobrą drogą.

Jezu, ufam Tobie i chcę kroczyć za Tobą Twoimi ścieżkami!