Piątek, 15.07.11

Chrystus Barankiem

Dzisiejsze I czytanie mówi o zapowiedzi i przygotowaniu Paschy. O przygotowaniu wielkiego dnia w historii Narodu. Faraon nie chciał wypuścić Ludu, pomimo że ginął Egipt (por. Wj 10,7). Faraon nie chiał wypuścić Narodu. Jego serce było uparte. Po 9 plagach nadal nie zmienił zdania. Izraelici byli ciągle w niewoli egipskiej.

Izraelici byli zniewoleni. Bóg uwolnił swój Lud. Lud o „twardym karku” (por. Wj 32,9). Lud nie był idealny. Ludzie grzeszyli i popełniali grzechy, ale Bóg nadal nas kocha. Bóg wybrał nas. Kocha wszystkie swoje dzieci. Kocha je tak, że uwolnił je z niewoli grzechu. Chrystus stał się Barankiem, który umarł za nasze winy. Odkupił nas.

Bóg bardzo nas umiłował, umiłował cały świat. W dzisiejszym Psalmie słyszymy: „Czym się Panu odpłacę za wszystko, co mi wyświadczył?”. Jesteśmy sługami Pana, a Pan wyrwał nas z niewoli. Pan rozerwał w nas kajdany zła. Uwolnił nas. Bóg potrzebuje naszych kochających serc. Otwierajmy nasze serca na Bożą miłość. Nie zamykajmy naszych serc. Nie bądźmy uparci jak faraon. Zawsze otwierajmy serce na Boże słowo.

Słowo „miłość” pojawia się w Bibli 200 razy. Miłość Boża jest bardzo wielka. Miłość Boża jest niezrównana. Bóg o człowieku zawsze pamięta, pomimo że człowiekowi czasami wydaje się inaczej. Bóg bardzo nas umiłował. Pamiętajmy, że odpłacić możemy się tylko miłością. Miłością, bo ona zbawi świat.