Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim (Łk 1,46-47)

Nie jeden raz zdarzyło nam się czymś zachwycić. Piękny widok w czasie wakacyjnej wędrówki, obraz napotkany w muzeum, kształt, kolor jakiegoś przedmiotu, dźwięki ułożone w utwór. To wszystko powodowało, że zatrzymywaliśmy się na chwilę zapominając o otaczającym nas świecie i trwaliśmy w zachwycie. Mijały sekundy, minuty. Mogłoby to trwać w nieskończoność. Zachwycić może nas również osoba, jej wygląd, sposób bycia, to co mówi, jak żyje. Możemy wtedy podziwiać, słuchać, trwać w milczeniu godzinami. O ile bardziej powinien zachwycić nas Bóg, tym bardziej, że to On jest także przyczyną piękna rzeczy i osób, którymi się fascynujemy. Autor psalmu 139 mówi: Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła(Ps 139,14). Maryja jest zachwycona Bożą miłością, dlatego wielbi Boga. Oddaje Mu chwałę, czyli wychwala Boga za to, kim jest i co uczynił w jej życiu. Na tym polega modlitwa uwielbienia. Modlitwa najbardziej bezinteresowna. Nie ma w niej prośby, przepraszania, ani dziękczynienia, czyli „załatwiania swoich spraw”. W modlitwie uwielbienia jest szansa, aby na chwilę zapomnieć o sobie, a skupić się tylko i wyłącznie na Stwórcy. W ten sposób „uczymy się nieba”, gdzie jak mówił Jezus, aniołowie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie

(Mt 18,10). To wpatrywanie się i przebywanie z Bogiem będzie dla nas szczęściem, jakiego tutaj na ziemi nie możemy sobie wyobrazić - ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują (1 Kor 2, 9).

Skoro modlitwa uwielbienia jest taka ważna, to powinniśmy ją nieustannie praktykować. Życie pokazuje, że jest z tym różnie. Elementy uwielbienia pojawiają się co prawda w naszej modlitwie, ale jest ich mało. Co więcej. Istnieje niebezpieczeństwo, że pozostaną tylko wypowiedzianymi z przyzwyczajenia słowami, które nie wyrażają czci i zachwytu nad Stwórcą. Co więc zrobić? Oto kilka propozycji. Świadomie wypowiadać modlitwy uwielbienia takie jak Chwała na wysokości Bogu czy Chwała Ojcu… Zwrócić uwagę na przeżywanie momentu w czasie Mszy świętej, który następuje po przyjęciu Komunii świętej, a który nazywamy dziękczynieniem. Wprowadzać modlitwy uwielbienia do pacierza. Mogą to być gotowe teksty z książeczki lub własne słowa. Podejmowanie każdej z tych modlitw pozwala jeszcze bardziej poznawać Boga, to jakim On jest i co czyni dla nas ludzi. Czym bardziej będziemy trwać na modlitwie chwały oddawanej Bogu poprzez słowa i pieśni, to uwielbienie z naszych ust będzie przenosiło się do duszy. Stanie się wewnętrznym, bardzo osobistym doświadczeniem bliskości Boga. Rozważany przez nas Łukaszowy tekst podkreśla, że Maryja wielbiła Boga duszą i jej duch się radował. Była to nie tylko radość zewnętrzna wyrażona uśmiechem, ale Boże dotknięcie duszy. Mówimy często: praktyka czyni mistrza i w wielu dziedzinach przekonaliśmy się, że tak jest. Niech pomoc i przykład Maryi pomoże nam być mistrzami modlitwy uwielbienia na miarę św. Faustyny Kowalskiej, która tak adorowała Pana Jezusa: Uwielbiam Cię, Stwórco i Panie utajony w Naj[świętszym] Sakramencie. Uwielbiam Cię za wszystkie dzieła rąk Twoich, w których mi się ukazuje tyle mądrości, dobroci i miłosierdzia; o Panie, rozsiałeś tyle piękna po ziemi, a ono mi mówi o piękności Twojej, choć jest tylko słabym odbiciem Ciebie, niepojęta Piękności. A choć żeś się ukrył i zataił, i zataił piękność  swą, oko moje oświecone wiarą dosięga Ciebie i dusza moja poznaje Stwórcę swego, najwyższe swe dobro i serce moje całe tonie w modlitwie uwielbienia. Stwórco mój i Panie, Twoja dobroć ośmieliła mnie mówić z Tobą - miłosierdzie Twoje sprawia to, że znika pomiędzy nami przepaść, która dzieli Stwórcę od stworzenia. Rozmawiać z Tobą, o Panie, to rozkosz dla mojego serca; w Tobie znajduję wszystko, czego serce moje zapragnąć może. Tu światło Twoje oświeca mój umysł i czyni go zdolnym do coraz głębszego poznawania Ciebie. Tu na serce moje spływają łask strumienie, tu dusza moja czerpie życie wiekuiste (z Dzienniczka św. Faustyny).