Tb Wlg 11,5-17 Rafał zaś rzekł do Tobiasza: „Jak tylko wejdziesz do swego domu, natychmiast oddaj cześć Panu, Bogu twemu, Jemu składając dziękczynienie; potem się zbliżysz do swego ojca i pocałujesz go, i bezzwłocznie posmarujesz jego oczy żółcią z tej ryby, którą masz przed sobą; wiedz bowiem, że od razu otworzą się jego oczy, a ojciec twój ujrzy światło niebieskie i będzie się cieszył z twojego widoku”.

Czy wszyscy (no prawie) nie jesteśmy zaślepieni jak Tobiasz? Czy kiedy przychodzimy do domu Ojca - swego domu, oddajemy natychmiast cześć Panu i Mu dziękujemy? Czy może raczej powinniśmy powiedzieć za św. Pawłem: "A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga." (2 Kor 4,3-4). Każda Eucharystia powinna być dla nas ściąganiem błony bielma z naszych oczu. Każda chwila spędzona na modlitwie choć chwilowym zdystansowaniem się do codzienności. Wtedy dopiero możemy zobaczyć, że poważne problemy nie są beznadziejne a małe problemy - często śmieszne.