Może to jesienna depresja ale uświadomiłem sobie ostatnio kruchość mojej egzystencji a także jej filarów: wiary, zdrowia, pracy, relacji.

Tak wiele rzeczy uznajemy za oczywiste i należne nam. 

Dziś mam właściwie wszystko ale czy to doceniam? Jutro może z tego być piach, który przeleci przez palce.

Czy nie potrzebujemy sobie wciąż uświadamiać, że świat dookoła istnieje tylko dzięki Bożemu Miłosierdziu?

Nie wpędzać się w chorobliwe lęki ale motywować, by dziękować Panu i lepiej traktować ludzi, dobra materialne.

Żyć bardziej świadomie....