"Nie po drodze jest nam wciąż, drogi Pana nie nasze.

Nie ten cel, nie ten ląd, nie ta dal przed Jonaszem.

I okręt nie, nie do Niniwy, ale do Tarszisz miał rejs.

Wsiadł Jonasz, by uciec przed Panem, byle pod prąd, byle gdzie.

 

W końcu to, to łatwo tak, uciec przecież tak prosto:

W wielkie żagle pochwycić wiatr wiejący ku spokojnym portom.

Zapomnieć i już po swojemu, na własny rachunek żyć.

Odwrócić się od przeznaczenia, zamknąć powieki i śnić.

 

Nie po drodze jest mu wciąż - wymknął się Jonasz Bogu.

Do Niniwy miał przecież dojść, lecz popłynął inną drogą.

I zamiast słów bożych na wargach, strach mocno ściska mu krtań.

Czy uda się uciec od Pana, czy uciec w końcu się da?"

(Teatr A, Jonasz)