Źle jest jeżeli rodzice nie znajdują czasu na rozmowę z dzieckiem, prowadzi to do tego, ze dzieci przestają pytać. Dziecko, które przestało pytać, jest najprawdopodobniej tak rozczarowane, ze przestało liczyć na otrzymanie jakiejkolwiek odpowiedzi. Mieszanka która stworzy brak pewności i nastawienie „ nie pytaj więcej” może w ciągu życia przerodzić się w arogancje ( a- rogare- nie pytac)- człowiek taki zaczyna uważać, ze już wszystko wie. Dlatego, tak ważnym jest aby rozbudzać w dziecku zainteresowanie, pobudzać w dziecku głód wiedzy i pytań; to pytanie prowadzi do elementarnych, egzystencjalnych pytań o racje bytu, a równocześnie uczy pokory względem wiedzy. Dobra pedagogika powinna pobudzać i wymagać pytania u dzieci, młodzieży jak i dorosłych. Człowiek, który przestaje zadawać pytania, jest jak martwy, wewnętrznie martwy pozbawiony zainteresowań. Człowiek dzięki swemu intelektowi ( intus legere - czytać wewnątrz) .... co daje możliwość, odnalezienia się w świecie, odkrywanie wielkości świata i życia. Dzieci posiadają szczególna intuicje do pytań egzystencjalnych i religijnych, dlatego uzasadnionym jest, aby już małe dzieci wprowadzać w podstawowe pytania religijne. Jeżeli idzie to w parze z dobrymi kontaktami międzyludzkimi, daje to dziecku duże oparcie. Także ludzie dorośli przez cale życie krążą wokół pytań o sens bytu. Dlatego istotnym jest, aby w wychowanie religijne angażować rodziców razem z dzieckiem. Fragment ksiazki prof. Mathiasa Becka