Codziennie wieczorem przeżywam powtórkę. Te same myśli i emocje: jutro znowu poniedziałek, znowu idę do kościoła, znowu uczę się angielskich słów. Czy czekam na coś? Nie. Żyję teraz, ale żyję tym, co wydarzyło się trzy godziny temu i tym, co trzeba będzie robić jutro. Na nic nie czekam, bo nie ma na to czasu. Na nic się nie przygotowuję, bo mam tyle zajęć, że trzeba wszystko robić spontanicznie. Trzeba żyć - nie ma czasu na przeżywanie.

"Na nic już nie czekam" - tak często mówią sfrustrowani. Znaczy to - "nic dobrego mnie już nie czeka", "już przeżyłem swoje szczęście", "nie mam nadziei na nic dobrego", "nie chcę się starać, bo znowu się zawiodę".

Adwentyści Dnia Siódmego dają Chrześcijanom przykład czekania. Żyjemy po to, żeby umierać? Nie. Żyjemy wiecznie, ale nie jest nam przeznaczone tajemnicze Niebo, gdzie chóry anielskie śpiewają psalmy, a my niczym niebiańskie zjawy błąkamy się bo białych dolinach i niebiańskich równinach. To obraz tak abstrakcyjny, że nieatrakcyjny. Czy Bóg obiecuje nam coś w ciemno? Czy Bóg naprawdę obiecuje nam niekonkretne atrakcje, na które nie warto czekać?

Nie! Warto czekać na Raj. Janowe "nowe niebo i nowa ziemia" z Apokalipsy rzeczywiście są tym, "czego oko ludzkie nie widziało, ani ucho nie słyszało". Nie oznacza to jednak całkowitego braku wiedzy o rzeczach przyszłych. Biblia ma kilka tysięcy stron. O czym jest ta opowieść, jeśli nie o naszym przeznaczeniu? Czy to tylko ogólne obietnice? To, co nas czeka, przekracza nasze pojęcie - to znaczą słowa: nasze oczy jeszcze nie widziały, a uszy nie słyszały tego, co przygotowuje nam Pan. To rzeczy przyszłe - jeszcze tego nie widzieliśmy i nie słyszeliśmy. Jeszcze nigdy nie przeżywaliśmy takiego szczęścia, jakie przygotowuje nam Pan. Czy nie warto na to czekać? A jak to konkretnie będzie wyglądać? Pomyśl sam i napisz w komentarzu ;)