Przed chwilą pisałem, iż wzorową postawą chrześcijanina jest grzechu, ale miłować grzesznika. Czas na konkrente przykłady.

W ubiegłym roku wpadła mi w ręce cudowana książka - Listy św. Katarzyny ze Sieny, zebrane przez Ludmiłę Grygiel. W książce tej zachwyca przede wszystkim niezwykła kultura i szacunek, jakim każdego człowieka darzyła ta średniowieczna święta. Adresatami jej listów byli różni ludzie. Byli to czasem pobożni dominikanie, ale nierzadko i wielcy grzesznicy. I to zarówno tacy pospolici jak złodzieje i prostytutki, jak i tacy ,,w białych kołnierzykach" jakbyśmy dziś powiedzieli - książęta, królowie, wysocy dostojnicy republik włoskich a wreszcie niegodnie sprawujący swą posługę hierrachowie Kościoła Katolickiego. Jednakże uderzające jest, z jaką miłością, szacunkiem do nich wszystkich pisała Święta. Obojętnie, czy adresatem był pyszny książe, pazerny na pieniądze dostojnik kościelny, antyklerykalny polityk, złodziej czy prostytutka .Nikogo nie wyzywała, nikomu nie ubliżała, w każdym widziała zagubionego brata, który został odkupiony drogocenną krwią Chrystusa, a którą to została narażona na zmarnowanie. Dla Świętej bowiem najważniejsze było, aby krew jej Boskiego Oblubieńca nie poszła na zmarnowanie. Niemałe wrażenie robi też list do sieneńskiego radcy żydowskiego, w którym pięknie wyłożona została katolicka nauka o łasce uświęcającej. 

Miłej lektury !!