Czuje się jak 'Boży szaleniec' (wyczytałam niedawno to określenie, i myślę że się świetnie nadaje).. moja myśli skupiają się na Bogu, chciałabym już wyjść mu na przeciw, widzę jak stoi z otwartymi ramionami, czekając na mnie..

Od pewnego czasu w mojej duszy dzieją się dziwne rzeczy, nie tyle dziwne co niepojęte dla mnie, Widzę działanie Boga, to jest niesamowite.. Widzę Jego działanie w moim życiu. Chcę pójść Jego ścieżkami.. Chcę wstąpić do zakonu, tego jestem pewna. Mama mi powtarza pierwsze matura, potem myśl dalej. Ale ja nie chcę.. zamiast myśleć o maturze, moja głowa jest pełna wizji mojego przyszłego życia, widzę siebie w białej szacie, posługującą między ubogimi, widzę siebie na modlitwie.. widzę pot na mojej twarzy. Nie chcę czekać. Chciałabym wstąpić do zakonu już, jakiś potajemny głos mówi mi że dopiero tam odnajdę szczęście... Wybrałam Zgromadzenie, Misjonarki Miłości. Chciałabym pojechać na come&see, wstępny etap rozeznania.. poznania. Chciałam zadzwonić do Domu Zgromadzenia, powiedzieć o moim powołaniu, spytać kiedy bym mogła przyjechać.. Siostry przyjmują wszystkich, w każdym terminie.. nie ma ustalonych terminów na dni skupienia, Dzownisz, jedziesz i jesteś... Powiedziałam o tym mamie... Usłyszałam, że nie ma mowy. Że mam szkołę.. a Zgromadzenie które wybrałam to jakaś sekta.. że normalne Siostry organizują takie rzeczy w ferie, wakacje, etc, że wszystko jest z góry ustalone.. Powiedziała mi że będę miała całe wakacje 'na rozeznawanie tego swojego powołania'. Myślałam że się cieszy, że docenia ten wielki dar Chrystusowej łaski... najwidoczniej się myliłam. Uciekłam do pokoju, rozpłakałam się i zaczęłam modlić, Bog przyniósł ukojenie, łzy przemieniły się w uśmiech, poczułam jak napełnia mnie miłością i nadzieją...

 

Wem, że to dopiero początek wyboistej drogi, pierwszy zakręt.. Droga powołania nie jest łatwa.. Jeszcze nie jedną przeszkodę napotkam, ale Pan ze mną, a więc któż przeciwko mnie?

 

 Jezu, ufam Tobie..