Aż ciarki mi przeszły po plecach, gdy przeczytałam dzisiejsze pierwsze czytanie.

W drugim roku rządów króla Dariusza, dnia dwudziestego pierwszego, siódmego miesiąca, Pan skierował te słowa do proroka Aggeusza: „Powiedzże to Zorobabelowi, synowi Szealtiela, namiestnikowi Judei i arcykapłanowi Jozuemu, synowi Josadaka, a także Reszcie ludu: «Czy jest między wami ktoś, co widział ten dom w jego dawnej chwale? A jak się on wam teraz przedstawia? Czyż nie wydaje się wam, jakby go w ogóle nie było? Teraz jednak nabierz ducha, Zorobabelu, mówi Pan, nabierz ducha, arcykapłanie Jozue, synu Josadaka, nabierz też ducha cały ludu ziemi, mówi Pan. Do pracy! Bo Ja jestem z wami, mówi Pan Zastępów. Według przymierza, które zawarłem z wami, gdyście wyszli z Egiptu, duch mój stale przebywa pośród was. Nie lękajcie się!»”

Bo tak mówi Pan Zastępów: „Jeszcze raz, a jest to jedna chwila, a Ja poruszę niebiosa i ziemię, morze i ląd. Poruszę wszystkie narody, tak że zbiorą się kosztowności wszystkich narodów, i napełnię chwałą ten dom. Do mnie należy srebro i do mnie złoto. Przyszła chwała tego domu będzie większa od dawnej; na tym to miejscu udzielę pokoju, mówi Pan Zastępów”.

Aż ciarki przeszły mi po plecach, gdy preczytałam te słowa. Jak wielka jest potęga Boga. On może wszystko przemienić. Dzisiaj, można by rzec, znów dom Pana jest w rozsypce, niektórzy prorokują, że dni jego są policzone. A dom należy do Boga i tylko On zadecyduje o jego dalszym losie. A wolą Pana jest, aby ten dom podniósł się z ruin i stał się piękniejszy niż dawniej. Aby dziś pogardzany, wyśmiewany, opluwany, został w ostateczności uwielbiony.