Zbieram się do tego by napisać coś sensownego i nie potrafię. Nie chodzi o to, że nie umiem, ale o blokadę, która powstaje kiedy myślę, że nie piszę tego tylko dla siebie. Ale dla kogoś. Dla Ciebie, który to czytasz. Nie wiem, kim jesteś, ani jakie masz zamiary - za dużo jest tu pisania o sobie, za mało o Bogu i kręcę się wokół własnych problemów i własnego świata. Tak, tak, to mój egocentryzm, którego nie potrafię się pozbyć.

I poczucie winy.  Że napisałam do siostry prawdę. "Tak, Asia, jesteś ćpunką." Kontakt nam się zapewnie urwie pomimo zapewnień z obu stron, że bardzo się kochamy. Chciałyśmy się odwiedzać i wspierać, ale jakie to ma być wsparcie, skoro lekarstwem dla mnie na moją schizofrenię są narkotyki. "Dobra fajka marihuany działa antydepresyjnie". Może to jest jej leczenie. Szkoda mi, że nie mogę jej pomóc, że muszę być konkretna, zająć się sobą, swoim światem, już nie będę zbawiać świata... zająć się własnym zdrowiem i stawaniem na własnych nogach... nikt tego za mnie nie zrobi... ale kiedy są siły chciałabym zbawiać świat, naprawiać go, pomagać... a tu słyszę, że mój egocentryzm, fakty, wszystko bierze górę... "Jesteś antypatyczna" pisze siostra. A jaka mam być, kiedy ona ćpa. Kiedy ona mnie nie rozumie, że chcę być zdrowa, nie chcę się wpędzać w chorobę, z której nie ma wyjścia. Nie piję, palę owszem, ale nie ćpam. Bo chyba nikt nie wygrał z narkotykami. Próbowałam rzucić palenie i nie dało mi się. Z tego się nie wychodzi.

Zapisałam się do szkoły. Nie mogę się jej doczekać. Myślę, że to dobry pomysł. Pomaga wyjść z rozpaczy. I jakoś tak, czuję się szczęśliwa, spełniona na tym odludziu. Uczę się być szczęsliwą. Szkoda, że nie ma takiej szkoły, która by tego nauczyła. To naturalny stan człowieka, kiedy odrzuci się emocje i próbę naprawiania świata, kiedy wreszcie dotrze do Ciebie, że wszystko jest tak, jak być powinno.

Dzięki, że jesteście. Proszę o modlitwę.