Czas żałoby, jaki przeżywamy, to siłą rzeczy czas większej refleksji nad życiem; nad jego kruchości; nad prawdą, że wobec śmierci wszyscy jesteśmy równi. Media nieustannie wspominają tragicznie zmarłych pod Smoleńskiem. Praktycznie przy każdej relacji pojawia się stwierdzenie, że mieliśmy do czynienia z wielkimi ludźmi. Zaczęło mnie więc zastanawiać, jaka jest ta tajemnica wielkości, oczywiście w ludzkim tego słowa znaczeniu. Czym oni się różnili od innych, że w swej karierze zaszli aż tak daleko? Zauważyłem, że niemal w każdym wspomnieniu przejawia się motyw konsekwencji w działaniu i umiejętności doprowadzania rzeczy do końca. Na tym właśnie chyba polega chyba bycie, tak po prostu, po ludzku, wielkim...