Czytałam ostatnio niezwykle ciekawą książkę, której z pewnością nigdy nie zapomnę. Czy znacie Miasto Ślepców i niezwykłą i katastrofalną zarazem wizję społeczeństwa Jose Saramago?

Miasto ślepców opowiada o mieście, w którym ludzie zaczynają chorować na białą ślepotę. Dotyka ona wszystkich i bardzo szybko. Reagują na to władze, które chorych postanawiają odizolować w starym szpitalu. I tutaj zaczyna się cała akcja. Ludzie ci zaczynają tworzyć osobne społeczeństwo, które rządzi się swoimi prawami, społeczeństwo w którym wyznaczone role mają ofiary i oprawcy, panowie i poddani. Nagle okazuje się, że ludzie pozbawieni wzroku i ustawieni pod murem przestają mieć jakiekolwiek hamulce. 
Książka jest wstrząsająca i naprawdę mocna, raczej dla ludzi o mocnych nerwach. Ukazuje jaka jest ludzka natura i jak zmiana sytuacji ją wyzwala. Można tutaj zaobserwować dwie postawy. Z jednej strony ludźmi zaczyna rządzić egoizm i zaczynają tracić to, co ludzkie. Wywołana zostaje degradacja moralna, a ludzie postępują w skrajny sposób, upodabniając się niekiedy do zwierząt walczących o przetrwanie. Człowiek jest w stanie robić okropne rzeczy w najtrudniejszych warunkach. I książka ta pokazuje, co się może stać, gdy się takim emocjom ulegnie. Z drugiej strony, pojawiają się też jednostki dobre, współczujące, które dają nadzieję na coś lepszego. Ukazuje to, że niekiedy cierpienie może wyzwalać też dobre rzeczy, może uszlachetnić człowieka. Trzeba po prostu wybrać jedną z tych dróg.

Niezwykle zaskakująca jest forma powieści. Warto zauważyć, że postacie nie mają imion, nie są nam znane. Co więcej, cała treść zlana jest w jeden tekst. Nie ma tutaj wyróżnionych dialogów i w ogóle nic. Jest wiele zmian, wiele wtrąceń, różnych mądrości. To może wymagać cierpliwości, a czytanie jej nie jest łatwe. Ale z drugiej strony taka forma sprawia, że czytelnik musi się zaangażować w pełni, by ją zrozumieć i nadążyć. Ale myślę, że warto dla tej treści zmusić się do takiego wysiłku. Kolejna książka, która czeka na mojej półce to Wilk stepowy.