Kiedy cały mój świat stanowiła piaskownica i otaczający ją skwer, z radia brzmiał głos Cz. Niemena "dziwny jest ten świat". Szybko minęły beztroskie lata, to o czym wówczas nikomu nawet się nie śniło teraz jest "chlebem powszednim". Telewizja kolejnej już generacji,Internet, telefonia komórkowa itp. sprawiły, że świat stał się jedną wielką globalną wioską. Tylko jedno wciąż się nie zmieniło wciąż jest dziwny i to bardzo. Jak wytłumaczyć, że mimo tak wielkiego zaangażowania sił i środków na komunikowanie się między sobą jesteśmy coraz bardziej samotni. Szeroko rozumiana łączność stała się celem samym w sobie?Czy stałem się jak ten osiołek, któremu w żłobie dano owies i siano, choć wydawało się to nie możliwe osioł padł z głodu przy pełnym żłobie. Tyle możliwości dotarcja do drugiego człowieka a ja wciąż samotny w "globalnej wiosce". Szukam człowieka, bo mój Bóg mieszka w jego sercu. Mieszka także w moim dlatego i mnie ktoś szuka. Kiedy się odnajdziemy?