Kiedyś to byli patrioci bez wahania gotowi oddać życie dla Ojczyzny, nie to co teraz. Słychać raz po raz w różnych dyskusjach. Z natury jestem przekorny i lubie szukać dziury w całym, a tym twierdzeniu dziur jest bez liku. Po pierwsze to, że ktoś zginął wcale nie jest jednoznaczne z tym, że chciał zginąć. Z reguły śmierci pragną tylko ludzie w skrajnej depresji.

Po drugie wojsku nikt się nie pyta: Czy chcesz walczyć? Zwłaszcza podczas wojny. Obowiązuje tu brutalna zasada w myśl której: wróg czasami chybia, pluton egzekucyjny się nie myli. Chcesz żyć walcz, może ci się uda przeżyć.

Robi się również bohaterów z ludzi, którzy zgineli w okresie PRL-u twierdząc, że walczyli o demokracje. Być może lecz równie dobrze mogli zwyczajnie wyjść po chleb lub papierosy i najzwyczajniej w świecie znaleźć się w niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu. Nikt tego nidgy nie sprawdzał ówczesnej władzy nie zależało na dojściu prawdy, bo musieli by się przyznać do zbrodni. Obecnej też na tym nie zależy, woli się chęłpić tym, że ludzie gineli oby oni mogli rządzić. Podnosi to ich "ego". Nigdy nie było sztuką umierać, sztuką zawsze jest uczciwie żyć.