Nie dawaj mi Ojcze części majątku,

która na mnie przypada.

Nie dawaj mi bogactw, których pragną moje oczy,

nie dawaj mi tego, co jest złudnym szczęściem.

Jeśli mi dasz wszystko - odejdę,

bo nie będziesz mi wtedy potrzebny,

dlatego wolę nie mieć niż mieć.

A potem nastanie głód,

bo posiadanie wszystkiego bez Ciebie

zadowala tylko przez chwilę.

Tego głodu nic nie będzie w stanie zaspokoić,

ale dzięki niemu wrócę, Ojcze,

bo będzie on tak wielki, że pojawi się

we mnie pragnienie bycia choćby najemnikiem.

Tak, Ojcze, mogę być nikim, ostatnim w Twych oczach,

najmniejszym spośród wszystkich,

możesz mi dawać najmniej miłości,

bo przecież na nią nie zasługuję,

byle tylko znów być przy Tobie - choćby najdalej,

byle bez tego głodu w sercu,

bez tego palącego bólu.

I wracam Ojcze... a Ty znów mówisz,

że na mnie czekałeś,

że mi przebaczasz,

że to z mego powrotu raduje się Twoje serce,

bo to właśnie mnie kochasz najbardziej.

I choć widzę smutek w Twych oczach,

lęk, że znów odejdę,

to nie zmniejsza on tej miłości,

którą masz dla mnie i którą w tej chwili też czuję.

Dlatego... nie dawaj mi Ojcze więcej,

części majątku, która na mnie przypada.