— Panie, tych dwoje się kocha. [...] Będą szczęśliwi, prawda? Ponieważ piękny jest, Panie, ten gest pocałunku, kiedy jest sakramentem miłości. Tak, to piękne, Panie, ponieważ tych dwoje się kocha. Dziś w Twoim świetle, powiedzieli to sobie. [...]
Jeśli człowiek obawia się chodzić, niech nie wypuszcza ręki swej matki, Jeśli obawia się upaść, niech siedzi... A wówczas...
"Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze daj mi część majątku, która na mnie przypada". (...) Po krótkim czasie młodszy syn, zebrawszy wszystko wyjechał w dalekie strony..." Moje dziecko! Odszedłeś, nie ma cię. Kurz na drodze pokrył twoje ślady.. Nie ma Cię.. A jednak jesteś w moich myślach- jesteś obecny w nich, może bardziej jak dawniej.
Panie, jestem przeniknięty wstrętem, dzisiejszego wieczoru jestem zdruzgotany. Zło jest straszne , Panie, brzydkie,brudne. Szedłem w błocie,wędrowałem w błocie,pływałem w błocie. Świat jest błotem. To była moja agonia. Przez to trzeba przejść, takie jest prawidło mego Odkupienia.
Boję się powiedzieć "tak" , Panie. Dokąd mnie zaprowadzisz? Boję się wyciągnąć los, Boję się położyć swój podpis u dołu czystej kartki, Boję się tego "tak", które zażąda dalszych "tak".
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. (Hbr 1,1-2a)
I znowu Pan przemówił do Achaza tymi słowami: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!» Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił, i nie będę wystawiał Pana na próbę». Wtedy rzekł [Izajasz]: «Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. (Iz 7,10-14)
