Czy my rodzice, rozmawiamy z naszymi dziećmi o wierze, o Bogu?

         Patrząc czasem na innych przy rozmowie, przysłuchując się im; śmiem twierdzić, że niektórzy ludzie, zwłaszcza mężczyźni wstydzą się swojej wiary, unikają takich rozmów, są ostrożni w pokazywaniu gestów z niej wynikających, udają obojętnych, niezależnych. Nie mam tu na uwadze publicznego eksponowania się lecz zwykłe proste słowa i gesty, które powinny charakteryzować chrześcijanina. Rozumiem też gdy przebywamy na publicznych spotkaniach, w lokalach, w towarzystwie nieznanych nam osób, może to być jakimś powodem skrępowania i jest usprawiedliwieniem. Jednak w domu wśród najbliższych zwłaszcza dzieci, my mężczyźni, ojcowie powinniśmy dać przykład dobrego zachowania się, mówić do nich, pouczać ich, jak trzeba strofować i upominać. Ja sam kiedyś o to nie dbałem, dlatego dziś zauważam ten błąd i chciałbym się tym spostrzeżeniem podzielić.

          Wiara bowiem, chrzest, otrzymany w nim Duch św., jak mówi św. Piotr to; „…dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz.” Jest to więc szansa dana nam darmo, byleśmy chcieli ją przyjąć. Lekceważenie tego w szczególności przez ojców może mieć złe skutki, zły wpływ na wychowywanie naszych dzieci. Oczywiście nie jest to recepta, czy antidotum, które jak zastosujemy to mamy pewność, że nasze dzieci zostaną prawidłowo przygotowane do dorosłego życia. Z doświadczenia jednak wiem, że wiele dobra, właściwego zachowania, zauważyłem u naszych synów, jeżeli sporny temat przedyskutowaliśmy, że tak powiem „w obecności Boga”. Częściej można usłyszeć od nich słowo przepraszam, uznania swojego błędu czy winy, zmiany kierunku postępowania w tej kwestii, czy właściwe zachowanie się względem nas rodziców czy innych ludzi, po wyrządzeniu jakiejś przykrości. (cz.1)     
Dz2, 37- 41