Tak się ostatnio składa, że mam coraz mniej czasu na wszystko.

Post, który przeżywam, zamiast wyciszenia i uspokojenia przynosi coraz to nowe wyzwania.

Ubiegły tydzień nieco zabiegany, bo wreszcie rozpocząłem pracę, a co za tym idzie i mniej czasu, np. na pisanie bloga.

A rozpoczynający się tydzień zapowiada się zapełniony obowiązkami jeszcze bardziej. Wiele spraw zostało postawionych na głowie i trzeba znowu trochę czasu, aby powrócić na właściwe tory. Mam nadzieje, że z Bożą pomocą dam radę powrócić do normalności ;)

Słysząc dziś Antyfonę Psalmu responsoryjnego, uświadomiłem sobie, jakie dziwne są Jego drogi do człowieka.

"Kiedy Bóg mówi..."- tak trudno czasem usłyszeć, a jeszcze bardziej zrozumieć, co chce powiedzieć.

Chyba dobrze mną kieruje, skoro np. wczoraj zaprowadził mnie do kościoła p.w. św. Michała Archanioła, ukazując przedtem swoje oblicze w innych ludziach, którzy stanęli na mojej drodze :)

I chwała Mu za to :)

Teraz tylko powinienem iść dalej :)

Ufam, że pomoże mi zakończyć to, co rozpocząłem, choć przyznaję, że wszystko to mnie przerasta i mam przysłowiowy strach w oczach...

Czy pozostaje mi coś innego, niż znowu kolejny raz zawierzyć ?

Owszem, mogę odrzucić wszystko i stwierdzić, że jestem słaby, mały,itd.

Ale wtedy pogardziłbym Jego słowem skierowanym właśnie do mnie :)

Trzeba jednak iść dalej, poza ten znak kończący ową drogę, jak na zdjęciu :)

A więc "w drogę wyrusz ze mną, Panie" :)