Opowiem w tym miejscu o rzeczy która mi się dzisiaj przydarzyła...

Chyba od najmłodszych lat swojego życia cierpiałem na tzw 'chorobę sierocą'. Byłem niespokojny, przestraszony, wyalienowany... Miałem cały czas niepewność co do miłości i akceptacji ze strony rodziców, a przede wszystkim mojej mamy. Wszyscy wiedzą jak ważne jest to dla dziecka i jak rzutuje pózniej na całe jego życie. Parę chwil temu miałem w ręce cieniutką nowelę Henryka Wiatrowskiego pt: „Rycerz Światłości”; przytoczę może fragment, oto on:

”Była Brzemienna. Przeżywała swoje ostatnie szczęście, jakie los jej przeznaczył: oczekiwanie, aż rozwinie się w niej owoc nowego życia. A gdy powiła chłopca, odczytała w brzydkiej, pomarszczonej od wód płodowych twarzy, że jej stracona Moc drzemie w tej bezradnej istocie. Odtąd, uśpiona, miała przenosić się z potomka na potomka, by obudzić się w pięćdziesiątym pokoleniu. A ona... Była już tylko zwykłą kobietą i kochała małego, ruchliwego człowieczka. Nie czuła doń żalu, że zrodził się z jej klęski. On jeden jej pozostał na tym świecie. Kochała go tym bardziej, im lepiej rozumiała, że również z niego musi zrezygnować. Znała swoją przyszłość i niczego już nie potrafiła zmienić.”

Piękne... Przez te wszystkie lata moich zmagań z pewną uporczywą chorobą nie wierzyłem w jej miłość. I to mnie wyniszczało i niczym rak duszy wysysało ze mnie całą moją żywotność.

Ogarnęła mnie senność. Położyłem rozłożoną książkę na piersiach i zamknąłem oczy. I wtedy  prawie już przez sen, kiedy to co podświadome wypływa na powierzchnię na wpół uśpionej świadomości , usłyszałem jej głos, pełen olbrzymiego ciężaru miłości i poświęcenia jakie było przez nią dawane mi, jej dziecku od samego początku tj. od momentu poczęcia, a nawet jeszcze przed, kiedy byłem dopiero „w planach”... Ten głos zabrzmiał w mojej wyobrazni; a był on odzwierciedleniem moich tęsknot i pragnień jakie może mieć dziecko opuszczone w bardzo wczesnym dzieciństwie; dziecko, dla którego nie starczyło już miłości, przynajmniej w jego rozumieniu. Ten głos był również przypomnieniem wielu głosów które rzeczywiście kiedyś wybrzmiały. niektóre całkiem niedawno, może wczoraj. Poczułem wielką tęsknotę i wdzięczność, a także ogromną ulgę bowiem zrozumiałem, że oto ukazała mi się prawda o której mówił niegdyś Bóg-Człowiek, że kiedy ją poznajemy – to ona nas wyzwala. W tym przypadku była to prawda o stałej miłości mojej mamy do mnie, choć i taty też!.. Zobaczyłem oczami wyobrazni jej twarz i jego twarz i... pokochałem ich oboje i choć jeszcze ogrom pracy przede mną to już o wiele więcej wiem.