medugorje

   Przeszłość jest martwa, jak mawiają niektórzy, ale czy aby na  pewno? Nie dla wszystkich jest to takie oczywiste! Fakt, nie warto cały czas być w niej pogrążonym bo wówczas jest się rzeczywiście jakby pogrzebanym za życia, ale czy nie należało by poodgrzebywać te rzeczy które są dla nas tak bardzo potrzebne, tak istotne dla naszego rozwoju duchowego, a które przecież wciąż w nas żyją, przeżyć je powtórnie i je uporządkować, przetworzyć?  Niektóre wspomnienia wręcz płoną żywym ogniem! Choć to wszystko już nie istnieje... jednak istnieją skutki! Takie właśnie wspomnienia minionych wydarzeń, ślady przeżyć, niezabliznione rany, tkwią również we mnie. Te, o których chcę tutaj króciutko napisać dotyczą właśnie Medjugorje. Dziwnym zrządzeniem losu, wiele lat temu,  zacząłem doświadczać równie dziwnych a co najmniej zastanawiających symptomów choroby sierocej. Niby wszystko było jak należy, miałem matkę która, mam nadzieję, darzyła mnie swoją miłością i parę osób też się wokół mnie kręciło, czyli nie byłem sam. A jednak... Jednak wiem teraz, że przysłowiowy "pies" pogrzebany był właśnie w tej pozornej  uwadze, zainteresowaniu moją osobą ze strony innych, w tym także i mojej mamy. Tak bardzo traumatycznie przeżyłem brak rzeczywistego uczucia ze strony moich najbliższych, że uciekłem w bardzo głębokie marzenia o prawdziwie kochającej matce i wtedy trafiłem na... Matkę, i to tą aktualnie ukazującą się paru osobom w Medjugorje! Byłem jak w niebowzięty...a trwało to, w swym najintensywniejszym wymiarze, ładnych parę lat.  Moja niezwykła przygoda z Matką Bożą nie tylko jako tą ukazującą się widzącym w Medjugorje, choć przede wszystkim właśnie tą, trwa nadal, bo tęsknota za taką miłością jaką Ona może mi dać nieustannie we mnie żyje i choć staram się docierać na wszelkie możliwe sposoby do jej zródła, tj. do Boga to jednak zawsze była i jest dla mnie niespełnioną w 100% nadzieją...