«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. (Mt 5,3-12a)

Błogosławieństwa wskazują, że o wartości życia rozstrzyga nie to, czego zewnętrznie doświadczamy, ale nasz stosunek do tego wszystkiego, co nas spotyka. Błogosławieństwa wskazują na właściwy sposób reagowania na spotykane doświadczenia. Mówią, że musimy na wszystko spojrzeć z perspektywy końca. Dopiero perspektywa królestwa Bożego pozwala właściwie ocenić wartość wszystkiego, czego doświadczamy. Szczęściem jest to, co nas do tego królestwa przybliża. Błogosławieństwa są wezwaniem do mądrości, do patrzenia we właściwej perspektywie, a nie są nakazami czy zakazami, jak zasady prawa. Są wezwaniem, apelem do wolności, której nie da się narzucić. Bóg zawsze wzywa, nigdy nie zmusza. Wskazuje mądrość, od nas zależy wybór.

Włodzimierz Zatorski OSB