Jesteśmy przyzwyczajeni do kojarzenia krzyża z cierpieniem.

Tymczasem krzyż Chrystusowy jest przede wszystkim znakiem miłości, która zwycięża grzech i śmierć, czyli właśnie to, co nas na co dzień niszczy i boli. Św. Paweł mówi: Co do mnie, to nie daj Boże, bym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata (Ga 6,14). Krzyż pokazuje prawdziwe oblicze świata po zmartwychwstaniu Chrystusa – to wszystko, co nas rani, może prowadzić do Boga, czyli ku prawdziwemu życiu. Krzyż nie ogranicza, lecz ukazuje Bożą – szeroką, wysoką i głęboką (por. Ef 3,18) – perspektywę.

Szymon Hiżycki OSB

 

- dzięki tym słowom inaczej spojrzałam na cierpienie i krzyż w moim życiu. Krzyż jako znak miłości; cierpienie jako to, co zwycięża we mnie wszystko, co mnie niszczy i boli - jeśli, oczywiście, na to pozwolę.

Bo mogę zająć postawę łotra, wyklinającego swój los (zresztą sprawiedliwy los). Wtedy widać od razu, że nadal góruje we mnie postawa, że mi się "należy" dobro i szczęście. Tymczasem każde cierpienie, ból, krzyż, które mnie spotykają, są w pełni zasłużone i tylko Bożemu miłosierdziu zawdzięczam, że są one tak niewielkie. W porównaniu z moimi grzechami, pychą w mym sercu, złem w myślach, słowach i czynach to, co mnie spotyka, jest niewielkim trudem i wysiłkiem, by iść dalej.

Staram się nieustannie dziękować - za wszystko i nie tylko wtedy, gdy łatwo, ale zwłaszcza wtedy, gdy jest źle i ciężko. Dziękowanie chroni mnie przed smutkiem serca i wyrzutami wobec Boga i ludzi.