„Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą.”

Te trzy zdania Ewangelii (Łk 8,16-18) mówią o celu.

Pierwsze zdanie – o celu działania.

W jakim celu wypełniam wszelkie praktyki religijne? Jaki jest cel mojego chrześcijaństwa, wiary w Jezusa Chrystusa?

Jeżeli cel ten ogranicza się tylko do mnie samej, tj. zapalam się miłością Jezusa po to, bym się mniej bała, lepiej poczuła w świecie, to zachowuję się tak nielogicznie, jak ktoś zapalający lampę i chowający ją pod łóżko.

Taka lampa jest kompletnie nieprzydatna. Nie spełnia celu swojego istnienia.

 

I ja, jeśli nie dzielę się miłością Jezusa, jestem na tym świecie kompletnie nieprzydatna.

 

Świecić jak lampa w ciemnościach, to być człowiekiem dobrym, nie szukającym swego, cierpliwym wobec zła i krzywd, przebaczającym, okazującym serce, serdecznym, słuchającym, mówiącym tylko dobrze o innych, w przeciwnym wypadku – milczącym.

Ale też nie milczącym wobec zła, wyganiającym ze świata złe duchy modlitwą i postem.

 

To być człowiekiem sumiennym w pracy, radosnym i wdzięcznym, zwyciężającym zło – dobrem.

 

Świecić w ciemności – to być jak Jezus.

 

Światło Jezusa, które On mi daje, nie jest dla mnie, ale dla innych.

 

Wszystko, czym Jezus mnie obdarowuje, jest dla innych, dla lepszej mojej służby dla nich.

 

„ukrytego... ujawnione, tajemnego... poznane i na jaw...”

 

Im bliżej sama będę Jezusa, tym będę lepiej wszystko to widziała i rozumiała.

 

Bóg nie dlatego ukrywa jakieś prawdy czy sprawy, bo jest egoistą i chce mieć coś dla siebie, jakieś swoje tajemnice.

To człowiek niedostatecznie widzi, by zrozumieć, pojąć. A Boże tajemnice są zbyt cenne, by dawać je ludziom nieprzygotowanym, chodzącym w ciemnościach, kochających ciemność, półmrok.

 

Wielu, z lęku przed poznaniem prawdy o sobie, wybiera półmrok.

Często nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo niebezpieczna to sytuacja.

 

Wydaje im się, że widzą, podczas gdy obecny w półmroku mrok zniekształca poznanie, zrozumienie. Zostaje wtedy w człowieku wypaczony, fałszywy obraz tego, z czym się spotkał.

 

Ciemność człowieka niepokoi, wzbudza lęk. W ciemności niczego nie widać.

Półmrok oswaja ludzkie lęki. Wprowadza w złudzenie jasności, dobra, poznania.

 

Tylko światłość daje jasny, wyraźny obraz tego, co jest.

 

Bóg przychodzi ze swoim światłem, które jednocześnie nie tylko rozjaśnia mroki człowieczej duszy, ale ogrzewa człowiecze serce.

Lęk przed poznaniem prawdy znika.

 

Gdy człowiek dzięki Bożemu światłu pozna ohydę własnego grzechu, nie jest wówczas skory do poznawania czyichś słabości, grzechów, tajemnic.

 

Człowiek wtedy lepiej pojmuje, jak skomplikowane są ludzkie drogi, jak wielka jest ludzka słabość. Jak wielką siłę przyciągania ma zło i jak wielką trzeba stoczyć walkę, by się z niego uwolnić.

 

I że o własnych siłach jest to niemożliwe.

 

Poznanie własnego grzechu prowadzi do pokory.

 

A pokorny człowiek to człowiek słuchający.

 

„... jak słuchacie...”

 

No właśnie. Jak słucham?

 

Czy uważnie, z chęcią poznania prawdy drugiego człowieka? Czy po to, by udowadniać swoje prawdy i racje?

 

Jaki jest cel mojego słuchania?

 

Jezus słuchanie wiąże z obdarowaniem.

 

Jeśli nie słucham w sposób odpowiedni, dobry, wówczas niknie to, co uważałam za swoją mądrość, rozeznanie, wiedzę o świecie, o ludziach, o Bogu.

 

Słuchanie wiąże się także z zapominaniem o sobie. Ono także ma wyzwalać mnie z egoizmu.

 

Jeżeli pozwolę Panu, by Jego Słowo, które usłyszę, mnie przemieniło, umocniło, wówczas nie będę czuła lęku przed ludzkimi słowami, nawet gdyby one atakowały mój światopogląd.

 

Bo ludzkie patrzenie jest zmienne i płynne. Tylko Boże patrzenie na świat i człowieka jest niezmienne, prawdziwe.

 

Moja racja się nie liczy. Liczy się racja Boga.

 

Ale by Nią żyć, muszę Ją poznawać i Nią kierować się w swoim postępowaniu, mówieniu, myśleniu. Ona ma stać się w moim życiu praktyką, nie teorią.