Do tego wpisu zmobilizowały mnie słowa dzisiejszego komentarza na stronie wiara.pl.

 

„I druga: zagrożenia trzeba trzeźwo i roztropnie brać pod uwagę. Ale samego diabła należy po prostu zignorować. Nie ma nic nudniejszego niż jego osoba.”

Joanna Kociszewska, Nudny diabeł

 

Według mnie nie ma nic bardziej niebezpiecznego dla duszy, niż takie patrzenie na diabła.

 

Inna rzecz, że te ostatnie zdania są ze sobą wewnętrznie sprzeczne.

 

Jeśli zagrożenia (duchowe, a więc obejmujące także działanie złego ducha), trzeba „trzeźwo i roztropnie brać pod uwagę”, to jak można zignorować tego, kto się do tych zagrożeń przyczynia?

To tak, jakby ignorować pijanego kierowcę, reagując tylko na pojazd, którym on kieruje.

 

Inna rzecz, że nie da się ignorować diabła choćby podczas rozeznawania poruszeń, inspiracji, myśli i pragnień, które rodzą się w każdym człowieku. Diabeł jest niebezpieczny, a przy tym nieskończenie bardziej inteligentny niż człowiek. Wygrać można z nim nie wtedy, gdy się go ignoruje, ale gdy pozna się sposób jego działania w swoim życiu (jest w tym bardzo schematyczny i powtarzalny) i gdy poprosi się Jezusa i Jego Matkę o pomoc. Sam z siebie człowiek nie wygra z nim tym bardziej, że potrafi on wspaniale podszywać się pod duchy światłości i z duszami, które chcą należeć do Boga, postępuje ostrożnie, mamiąc je dobrem.

 

Nie rozpatrywałabym też jego osoby i działania w kategoriach „nudy”. Dla mnie to zupełnie nie ta kategoria oceny.

On nie jest nudny. Jest niebezpieczny, podstępny i ogromnie cierpliwy – nie bez kozery właśnie wąż go uosabia na kartach Biblii.

Owszem, nie powinno się nim ekscytować, interesować czy wzbudzać w sobie chęć poznawania go, ale nie dlatego, że jest nudny, ale z powodu niebezpieczeństwa, jakie kontakt z nim niesie dla każdego człowieka.