To naprawdę niewielkie słówko, a ma przeogromną moc, gdy wypowiadane jest z intencją żalu za swoje niewłaściwe postępowanie, słowa, gesty.

 Czasem ranimy kogoś mimowolnie, niechcący, przypadkowo. Czasem nasze słowo czy gest nie tyle ma na celu zranienie drugiego, ale pokazuje odcięcie się od niego, odwrócenie się.

Niby nic, a przecież ten, od kogo się odwracam, na kogo się zamykam, może poczuć się odepchnięty, zraniony, porzucony, zlekceważony.

 

I co z tego, że on rozumie potrzebę samotności, że sam daje mi prawo do mojego zachowania. Być może jego serce dotknął tylko cień bólu, ale warto nawet wtedy powiedzieć to magiczne słówko.

 

Jest ono jak leczniczy balsam, który przyspiesza gojenie się nawet najdrobniejszych ranek. One same by się zagoiły – z czasem. Słowo „przepraszam” znacząco przyspiesza proces gojenia, a dodatkowo zacieśnia więź między ludźmi.

 

To zacieśnianie więzi dokonuje się tylko wtedy, gdy wraz za przeproszeniem idzie zmiana postępowania. Gdy coraz rzadziej się odwracam, gdy coraz rzadziej opuszczam drugiego, gdy coraz bardziej otwieram się na przyjęcie go takiego, jakim jest – w prawdzie.