Powiedzieć: „Jezus jest Panem!” to oznacza wybrać Jezusa jako Kogoś, Komu mogę oddać całe moje życie. Wszystko, co kocham i na czym mi zależy.

 

Oddać, czyli przestać się o to martwić. Odtąd to Jezus tym włada. Należy to do Niego i On jako Pan i Władca może z tym zrobić, co zechce.

 

Nic z tego, co znajduje się w moich rękach, do mnie nie należy. Ja jestem sługą, a nie panem. Jestem tylko zarządcą, który odpowiada przed Kimś mocniejszym i większym za to, co otrzymał. Dlatego mam o to dbać, czuwać i troszczyć się o powierzone mi dobro.

 

Jezus nie zostawia mnie samej. Nie tylko obdarował mnie, wyposażył, ale dodatkowo wspiera w drodze mnóstwem łask. Ja jedynie mogę nie skorzystać z Jego pomocy. Swoją wolę jak parasol rozpiąć nad sobą, by powstrzymała ten deszcz łask, które zsyła Pan.

 

Jeżeli boję się uznać Boga za swojego Pana, Kyriosa, to znaczy, że Mu nie ufam. Że poddałam się podszeptom złego ducha, który wsączył w moją duszę jad niewiary w Boga, który kocha, który się troszczy. Boga, który jeśli coś zabiera, to tylko po to, by to uświęcić, by mnie ubogacić, by wprowadzić mnie głębiej w Tajemnicę swojej Miłości do człowieka.

 

Ten wybór Jezusa jako Pana mojego życia muszę potwierdzać wciąż na nowo. Ciągle na nowo muszę walczyć z moim niedowiarstwem. W tej walce umacnia mnie wspominanie dobrodziejstw i cudów, jakie były moim udziałem w przeszłości.

 

Bóg JEST dobry i miłosierny. Bóg zna moje słabości, dlatego jest nieskończenie cierpliwy. On wie, jak wiele walk muszę toczyć nie tylko ze złem, ale i z samą sobą. On chce walczyć za mnie i dla mnie. A ja tak chętnie sama bym się zbawiła i uwolniła.

 

Nie na tym jednak polega bycie Jego dzieckiem.