Żyjemy po to, by się zbawić, by być świętymi, a małżeństwo jest dla małżonków wspólną drogą do świętości. Podstawowym zadaniem męża jest budowa komunii z żoną i na odwrót: budowa komunii z mężem jest podstawowym zadaniem żony. Tu pojawia się cały problem komunikacji małżeńskiej, w której często pojawia się np. krzyk, wyzwiska. W ten sposób, poprzez nieumiejętność rozmawiania ze sobą o trudnych sprawach, niszczona jest więź między małżonkami.

 

Jan Paweł II mówił, że komunia między małżonkami kształtowana ma być na „wzór komunii Osób Boskich”. Jest to dla chrześcijanina wizja porażająca. Przecież głębi i wielkości komunii Osób Boskich żaden człowiek nie potrafi sobie nawet wyobrazić. Dlatego tak naprawdę pogłębianie komunii między sobą jest dla małżonków zadaniem na całe życie. I to jest małżeńska droga do świętości. Ta droga nie jest łatwa. Utrudnia ją inność drugiego człowieka. Każda osoba jest odrębna, inna w swej istocie, a dodatkowo kobieta bardzo różni się od mężczyzny. Dlatego komunia osób w małżeństwie jest największą więzią, jaka może się między ludźmi pojawić. To najpełniejsza forma miłości międzyludzkiej. 

 

Kościół rysuje przed człowiekiem boskie wizje - nie tylko małżeństwa. Podejrzewam, że w kapłaństwie ta wizja jest także porażająca - o ile dany ksiądz zechce się w nią zagłębić: działać "in persona Christi"...

W małżeństwie pojawia się wizja Trójcy Świętej: zjednoczenia z drugim człowiekiem na wzór jedności Trzech Osób Boskich. 

Cóż, za bardzo się nad tym nie zastanawiam, bo przerasta to moje umiejętności poznawcze ;-) Kieruję się prostą zasadą: "Gdzie miłość wzajemna i dobro, tam znajdziesz Boga Żywego": ilekroć w naszym domu jest wzajemna miłość i dobroć, tylekroć jest między nami Bóg.