Październik powoli dobiega końca, ale odmawianie różańca powinno biec dalej.

To zadziwiająca modlitwa. Jest najbliżej ludzkiego życia ze swoimi tajemnicami: radosnymi, bolesnymi, światła, chwalebnymi.

 

W życiu każdego człowieka te właśnie tajemnice w niezauważalny czasem sposób się przeplatają – jak w różańcu.

 

To różaniec uczy, że po chwilach bolesnych, przychodzą chwalebne i radosne, a po chwilach światła – bolesne, pełne cierpienia i męki. Ta świadomość rodzi w człowieku tak potrzebny dystans do tego, co się dzieje wokół, lub co rozgrywa się w nim samym.

To różaniec daje temu, kto go odmawia, umiejętność odnajdywania swojego życia w Boskich tajemnicach – i Boga w tajemnicach swego życia.

 

Różaniec pokazuje też wielowarstwowość, wielowątkowość i głębię życia. Gdy wydaje się, że daną tajemnicę rozważyłam już we wszelki możliwy sposób, nagle pojawia się błysk i zaczynam dostrzegać coś jeszcze, coś, co do tej pory było przede mną schowane, zakryte.

Czasem ta myśl niknie pod wpływem innych, a czasem z uporem powraca.

 

Różaniec to modlitwa towarzyszenia. Nie potrzeba żadnych głębokich rozmów, przemyśleń. Nie trzeba starać się o nie wiadomo jakie okoliczności spotkania. Niczego nie muszę szykować. Mam po prostu być. Iść przez życie z Maryją i Jezusem najpierw ukrytym w Jej łonie, potem z Dzieckiem, aż w końcu z dorosłym Mężczyzną, Nauczycielem, Mistrzem. Dzień za dniem, godzina za godziną, minuta za minutą.

Ta droga uczy mnie, że On jest ze mną nie tylko wtedy, gdy Go widzę, ale gdy niknie mi z oczu, ukryty w niebiosach.

 

On jest ze mną, ale co ważniejsze dla mnie – ja jestem z Nim.