To wołanie o pasterza, jakie w sobie nosimy, nie potrafi się przełożyć na konkretne poszukiwanie i działanie. Warto może w tym kontekście przypomnieć, że w dziedzinie ojcostwa duchowego istnieje odwrotna zasada niż w ojcostwie naturalnym. Tutaj dziecko rodzi ojca. Oczywiście ojcem nie może być ktokolwiek, lecz człowiek, który ma do tego odpowiedniego ducha. Ale każdy ma w sobie wewnętrznego Nauczyciela, który pozwala mu odróżnić zło od dobra. Ojciec duchowy pozostaje jedynie zewnętrznym głosem tego, który jest wewnątrz. Wydaje się jednak, że w wielu przypadkach brak owego zrodzenia ojca przez tego, który szuka, bo brak prawdziwego zdecydowania się na szukanie. To wymaga odwagi i w konsekwencji posłuszeństwa, a co może najtrudniejsze – otwarcia się na trudną prawdę w nas samych.

Zasadniczo istnieje w nas rozdarcie: z jednej strony wołamy o pasterza, z drugiej natomiast brak nam prawdziwego zdecydowania, aby go znaleźć i skorzystać z jego prowadzenia. Chyba podobnie było za czasów Pana Jezusa. Gromadziło się wokół niego wielu, by Go słuchać. Ale niewielu naprawdę za Nim poszło. Dzisiaj, cokolwiek by powiedzieć, mamy dostęp do Jego nauki. Od nas zależy, czy za nią pójdziemy.

o. Włodzimierz Zatorski OSB