Am 5,14–15.21–24;
Mt 8,28–34

Warto zdać sobie sprawę z niesamowicie niszczącej siły zła. Niestety, najczęściej nie uświadamiamy sobie tego, żyjemy, jak gdyby nic się nie działo. Ot, po prostu jakieś niedoskonałości, jakieś drobne uchybienia czy grzeszki, ale właściwie nic się nie stało. Otóż brak u chrześcijan świadomości tego, z kim walczymy, tego, że jesteśmy na polu walki na śmierć i życie, że walczymy z siłami, które nas przerastają, jest przerażający. Nie chodzi o to, by popaść w lęk i tworzyć atmosferę przerażenia, jak to bywa np. u fanatyków. Nie! Trzeba wiedzieć, że zło nie może zniszczyć dobra. Ale równocześnie trzeba mieć świadomość, że jednak w naszym życiu istotnie coś ważnego się dokonuje, że chodzi o powagę życia, o to, co Stary Testament nazywał bojaźnią Bożą.
Wydaje się, że doskonale wiedzą o tym np. alkoholicy albo inni ludzie, którzy umieli zobaczyć, że są zniewoleni nałogiem i uznać to. Oni widzą, jak ta siła ich niszczy i niszczy ich rodzinę, otoczenie, wszelkie więzi itd. Mimo ich najlepszych chęci. Ileż złej siły tkwi w jednym człowieku! Jaka to moc niszcząca! Trzeba to odnieść do siebie samego. Każdy z nas ma w sobie pokłady stłumionej agresji, siły niszczącej, która ujawnia się w rozmaitych sytuacjach, często zupełnie niemających niczego wspólnego z przyczyną tłumionej złości. Dzisiaj podejmuje się rozmaite terapie, na których człowiek przede wszystkim ma się skonfrontować ze swoją agresją, z tym, co w sobie stłumił. Ale okazuje się, że nie wystarczy rozpoznać w sobie złości i zranienia. Samo poznanie tego nie daje jeszcze siły do uwolnienia się od niej. Tu jest potrzebny Chrystus. On jest tym, który wyzwala.

 

Konfrontacja ze złem, jakie każdy z nas nosi w sobie, jest czymś zasadniczym w naszym życiu. Bez tej konfrontacji nigdy nie będziemy mogli być prawdziwymi uczniami Chrystusa. Święty Nil powiedział: „Człowiek, który poznał własny grzech, jest większy od tego, kto wskrzesza zmarłych”.

Włodzimierz Zatorski OSB