A mimo to, że zapominasz o Bogu, On się troszczy o ciebie.

Codziennie rano, gdy bije godzina, gdy słońce wschodzi, On spieszy do twej duszy.

Pragnąłby oddać się tobie.

Obmyć twoje rany w swej Krwi.

Lecz Jego wielkie pragnienie potyka się o kamień, gdy Mu zawadza w przejściu twoja obojętność.

Może zbyt rzadko przystępujesz do Komunii świętej.

Dusza twoja może zamknięta jest dla miłości Chrystusa.

A na wszystko inne otwarta.

Czy tylko dla Niego jednego będzie zamknięta?

 

A spojrzawszy, zobaczyły odwalony kamień.

 

Magdalena i jej przyjaciółki martwiły się i mówiły do siebie: Nie będziemy miały dość siły, aby odwalić kamień.

 

Lecz widzą, że niepotrzebnie się martwiły.

 

I ty tak czynisz. Serce twoje stale jest niespokojne.

Obawiasz się o swoje zdrowie.

O pracę.

O przyszłość.

O rodzinę.

O dawniejsze grzechy.

Byle co cię niepokoi i martwi.

Odbiera swobodę umysłu.

Byle co.

Nawet nieduży kamień.

Zamęczasz się.

Pomniejszasz samą siebie.

Zatruwasz sobie życie.

Przytłaczasz swą duszę.

 

Tak jesteś zaabsorbowana, że wcale nie słyszysz Mistrza.

A On mówi.

Głos Jego ginie w pustym grobie.

Często nie jesteś w domu, przychodzi.

Ach, dusze ufne!

Wolne.

Radosne.

Pewne Jezusa.

Jakże one rzadko się zdarzają.

 

(… )

 

Przy każdej poszukiwanej duszy umieszcza Pan nasz anioła – istotę odzianą w światło i czystość – kapłana.

Jest tu zawsze.

I ma żyć nie dla siebie, lecz dla Boga i dusz.

 

I cóż mówi ów młodzieniec?

Nie bójcie się!

Jezusa szukacie? Zmartwychwstał.

Nie masz Go tu.

Uspokaja i poucza.

 

Ileż to razy kapłan cię w ten sposób uspokajał i pouczał?

Przypomnij sobie.

Ileż to zleceń dał ci Pan przez swych ministrów.

 

Czy doceniasz tę łaskę?

Czy nie widziałaś poza rysami twarzy duchownego – oblicza samego Boga?

Czy zapamiętałaś i w czyn wprowadziłaś jego zbawienne rady i pouczenia?

 

Refleksje ewangelijne

Abbe P. Marc

fragment rozważania: "Święte niewiasty u grobu"