Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. (Mk 6,7)

 

Zaraz po doświadczeniu odrzucenia w Nazarecie Jezus posyła swoich uczniów, aby głosili Ewangelię i uzdrawiali. Wie, że również Jego uczniowie nie przez wszystkich zostaną przyjęci. Niektórzy wyśmieją ich, widząc, że nawet nie zabrali ze sobą potrzebnych w podróży rzeczy. Inni odejdą, usatysfakcjonowani dotychczasowym obrotem spraw i nieskłonni do zmiany. Jeszcze innych będzie interesowało tylko i wyłącznie uzdrowienie fizyczne.

Jezus przygotowuje uczniów do tego doświadczenia, mówiąc dokładnie, co mają czynić, gdy ich to spotka. Strząsnąć to z siebie. Nie pozwolić, by przylgnął do nich kurz urazy, rozgoryczenia, poczucia winy, użalania się nad sobą czy rozczarowania, lecz odważnie i z ufnością ruszać ku nowym zadaniom.

Nawet jeśli wiernie głosimy to, co Jezus daje nam do powiedzenia, i czynimy dokładnie to, do czego On nas wzywa, nie mamy gwarancji, że nasze słowa i uczynki spotkają się z powszechną aprobatą. Niektórzy zostaną poruszeni, inni wręcz przeciwnie. Bóg obdarzył każdą osobę ludzką wolnością podejmowania dobrych i złych wyborów. Także różne doświadczenia życiowe sprawiają, że niektórym ludziom bardzo trudno jest otworzyć się na Jego miłość. Pozostaje nam jedynie zaufać, że Bóg w swojej miłości do nich nie przestanie ich do siebie przyzywać i leczyć ich serc także wtedy, gdy nas już przy nich nie będzie.

Jezus troszczy się także o nas samych, swoich wysłanników. Pragnie, abyśmy znajdowali w Nim radość. Nie chce, byśmy chowali w sobie urazy ani skarżyli się wszystkim naokoło na to, w jaki sposób zostaliśmy potraktowani. Nie chce, by doświadczenie odrzucenia zraniło nas i okaleczyło. Chce natomiast dodawać nam otuchy i zapału na każdym kroku drogi – niezależnie od tego, z jakim przyjęciem spotkamy się u innych.

 

„Panie, chcę wiernie głosić Twoje słowo i nieść innym Twoją uzdrawiającą miłość. Pomóż mi pokonać lęk przed ludzką opinią”.

 

Słowo wśród nas 04.02.2010