Syn stał się Człowiekiem przez to, że – jak każde stworzenie Ojca – otrzymuje przystosowane do siebie ciało. Nie zostaje wcielony w jakąś obojętną materię, lecz przyjmuje – przygotowane dla Niego – ciało z Maryi Dziewicy. To ciało jest dla Niego wyrazem idei i woli Ojca przy stworzeniu. Rozpoznaje w nim myśli Ojca związane ze stworzeniem: to, co przeznaczył Mu, gdy chodzi o zdolności i skutki, a także, gdzie wytyczył im granice. Ciało to jest dla Niego czymś więcej niż tylko towarzyszem: ono należy do Niego. Żyjąc w nim, doświadczy także tego, co inni ludzie przeżywają we własnym ciele; pozna w ten sposób radości i utrapienia istnienia w ciele. Jako Bóg od dawien dawna wiedział o tym, teraz jednak doświadcza tego po ludzku. Ale w tym ludzkim doświadczeniu pozostaje dalej Osobą Bożą. Własnym ciałem posługuje się, aby spełnić swoją misję: przez ciało mówi do apostołów, głosi kazania i uzdrawia chorych, przez ciało może być zmęczony albo zagniewany, może płakać albo cieszyć się przy uczcie. Jego język głosi słowo Ojca. Doświadcza, jakie ograniczenia ma istnienie w ciele, ale nie odczuwa tego bynajmniej jakoby znajdował się poza prawdą czy też w opozycji do niej; ciało po prostu należy do prawd Ojca i jest ich częścią.

 

Adrienne von Speyr "Oblicze Ojca"