Bóg Ojciec obdarzy człowieka wiarą; w niej może on znaleźć swoje oparcie, swoje wytyczne i sens swego życia. Aby to wszystko mieć, wystarczy tylko prawdziwie wierzyć, to znaczy: żyć w zależności dziecka od Ojca i ufać w Jego pomoc. Ojcostwo Boże mówi, że Bóg nie opuści człowieka, że jest gotów mu pomagać wziąć za jego istnienie odpowiedzialność oraz – gdzie to konieczne – ofiarować mu znaki swojej obecności.

(… ) Wzrasta zarówno odwrócenie się człowieka od Boga, jak i „gonienie” człowieka przez Boga. W służbie tego objawienia stoi wydarzenie wybraństwa. Bóg wyszukuje sobie jednostki, które zdecydowanie przeciwstawiają się tym niewybranym. Zaraz na początku najgłębsze wrażenie czyni historia Abla i Kaina: ofiara Abla zostaje przyjęta, Kaina zaś odrzucona. Sami ofiarujący w tym momencie nie potrafią rozszyfrować zagadki wyboru; rozwiązują ją dopiero później przez swoje życie, które odkrywa ich wewnętrzne nastawienie. Ale również w tym wybraniu i niewybraniu, podobnie jak w nagradzaniu i karaniu, Bóg pozostaje Ojcem. Nie przez przedwczesną interwencję, lecz przez to, że niejako idąc za człowiekiem, wyjaśnia zdarzenia i albo je akceptuje, albo odrzuca.

Wydaje się, że w tym obrazie Boga tkwi jakaś sprzeczność: ten sam Stwórca, który na początku okazał się kochającym Ojcem i w raju obcował z Adamem, teraz przyjął oblicze sędziego, często zagniewanego sędziego. (… ) Na własnym życiu odczytuje, że – gdy jest sprawiedliwy i wierny – Bóg obchodzi się z nim po ojcowsku: przyznaje i ofiaruje mu rzeczy, które umożliwiają życie w łasce i radości. Ale widzi też, że innym ludziom żyje się o wiele trudniej niż jemu, że drogi ojcowskiej sprawiedliwości także dla wierzącego pozostają niejasne. Grzech – jako własny świat pełen pytań i problemów – wciska się między niego a Boga, wsuwa się dzieląc i zasłaniając z taką mocą, że wielu w narodzie spostrzega, że własnym wysiłkiem nigdy nie potrafią zlikwidować przeszkody.

(… ) Wiara i grzech obudziły się – a człowiek jest dla nich polem bitewnym. I oto teraz wygląda tak, jakby człowiek musiał zawsze najpierw się potknąć o grzech, aby potem dopiero znaleźć Ducha Świętego; jakby winowajca musiał wciąż najpierw siebie samego spotkać jako przeszkodę, aby potem – pokonując samego siebie – objąć wiarę i zostać przez nią objętym w posiadanie. Duch Boży w Starym Przymierzu jest jakby związany: pozbawiony możliwości swego ostatecznego oddania się w człowieku, pozbawiony swej największej mocy, która człowieka zwraca do Ojca. Ale Duch trzyma swój dar w pogotowiu, w radości dzielenia, ale ten, dla którego ten dar był przewidziany, stoi na pół odwrócony. I w ten sposób Duch, będąc Duchem wsparcia, nie może nam się w pełni udzielić.

(… ) Adam zjadł zakazany owoc; uczynił przez to nie tylko akt nieposłuszeństwa, lecz oprócz tego poczuł w ustach smak, który przez Boga nie był dla niego pomyślany: smak oddalenia od Boga, smak życia bez Ducha Bożego, smak życia samą tylko przeszłością. Takie życie nie powinno mu smakować. Relacje do rzeczy tego świata, nad którymi miał panować, były pomyślane dla niego jako życie w porządku i w Duchu Bożym. Teraz w miejsce tego wkroczyły bezmiar i nieuporządkowanie między Bogiem i człowiekiem, a wskutek tego zostały zakwestionowane zasadnicze „namiary” człowieka: jego miejsce, jego trwanie, jego przestrzeń. W miejsce kosmosu Ducha człowiek wybrał chaos grzechu. To nie jest już neutralny chaos, jaki Bóg na początku swoim stwórczym aktem porozdzielał między miejsca i czasy, między odstępy i porządki; chaos grzechu – powstał chaos bez żadnych reguł, co sprzeciwia się nieskończoności Boga, to tak prawie, jakby człowiek wynalazł odpowiednią broń, aby spotkać Boga. W ten sposób Ojciec w Starym Przymierzu wobec swego nieposłusznego dziecka musi użyć całkiem nowych środków, aby je przecież ugiąć: przez cierpienie, lęk i sytuacje bez wyjścia. A środki te winny być tak zasadnicze, aby pochylonemu dziecku nie groził już w nowym życiu żaden chaos: aby Synowi w Jego zbawczym dziele nie zdarzyło się to samo, co spotkało Ojca ze stworzeniem.

Adrienne von Speyr "Oblicze Ojca"