W życiu mnichów modlitwa ma szczególne znaczenie: stanowi centrum misji, do której zostali powołani. Modlitwa jest bowiem ich zajęciem. W epoce Ojców Kościoła życie monastyczne określano jako życie na wzór aniołów. A uważano, że aniołów wyróżnia adoracja. Ich życie jest adoracją. To samo powinno odnosić się do mnichów. Modlą się oni nade wszystko nie o to lub owo, ale po prostu dlatego, że Bóg zasługuje na uwielbienie. «Confitemini Domino, quoniam bonus! . Wysławiajcie Pana, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki», wzywają różne Psalmy (np. Ps 107 [106], 1). Dlatego taka modlitwa, która nie ma konkretnego celu, lecz chce być czystą służbą Bożą, słusznie nazywana jest «oficjum». Jest to «służba» w pełnym znaczeniu tego słowa, «święta służba» mnichów. Ofiarowana jest ona Bogu Trójjedynemu, który ponad wszystko jest godzien «odebrać chwałę i cześć, i moc» (Ap 4, 11), ponieważ w cudowny sposób stworzył świat i w sposób jeszcze bardziej cudowny go odnowił.

Przemówienie Benedykta XVI do cystersów w Heiligenkreuz

- modlić się, bo Bóg jest godzien uwielbienia za wszystko, co stworzył, co mi dał i czego mi nie dał

- modlić się, jeśli chcę nauczyć się służyć - nie oczekując niczego, wypełniając swoje zadanie, będąc nieużytecznym sługą, bardzo nieużytecznym...