26 lipca 1846 r. siostra Apolonia Andriveau ze zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Troyes we Francji podczas modlitwy wieczornej w kaplicy ujrzała Pana Jezusa trzymającego w prawej ręce czerwony szkaplerz połączony tasiemkami tego samego koloru. Na jednym płatku był wizerunek ukrzyżowanego Zbawiciela i narzędzia Męki: bicze, młotek, gąbka, suknia zbroczona najśw. Krwią oraz napis: „Święta Męko Pana naszego Jezusa Chrystusa, zbaw nas”. Na drugim płatku widniały Najświętsze Serce Jezusa i Maryi, a pomiędzy nimi Krzyż oraz napis: „Najświętsze Serce Jezusa i Maryi, strzeżcie nas”.

Obraz ten pojawił się siostrze kilkakrotnie, aż w święto Podwyższenia Krzyża św. usłyszała ona równocześnie słowa: „Ci, którzy nosić będą ten szkaplerz, dostąpią w każdy piątek odpuszczenia zupełnego swych win oraz wielkie pomnożenie Wiary, Nadziei i Miłości”.

Generał Księży Misjonarzy opowiedział to zdarzenie papieżowi bł. Piusowi IX, a ten zatwierdził szkaplerz 25 czerwca 1847 r. oraz nadał wszystkim kapłanom ze Zgromadzenia Misjonarzy (CM) władzę nakładania go wiernym. Inny kapłan może otrzymać taką władzę od generała tego zgromadzenia.

Szkaplerz powinien wyglądać dokładnie tak jak w opisanym widzeniu (ważny jest też czerwony kolor tasiemek). Celem przyjmujących go jest szczególna cześć dla Męki Pańskiej. W jednym z objawień s. Apolonia usłyszała od Matki Bożej, iż „świat ginie, bo nie myśli o Męce Jezusa Chrystusa. Czyń wszystko, co możesz, by o niej myślał, by się zbawił”. Rozważanie Męki Pana Jezusa jest jednam z najlepszych środków wzrostu duchowego, gdyż wprost kieruje nas do źródła zbawienia i wszystkich łask. Już św. Augustyn, a po nim św. Alfons Maria Liguori i tylu innych głosiło, iż daje to więcej niż post o chlebie i wodzie przez wszystkie piątki roku czy cotygodniowe biczowanie. Żadna bowiem nasza ofiara nie może równać się z Ofiarą Chrystusa.

Czerwony szkaplerz za darmo daje nam łaskę pomocy w tym nabożeństwie, przypomina o nim, a nawet już zaszczepia jego owoce. Jeżeli za samo noszenie tego szkaplerza Pan Jezus chce w każdym tygodniu pomnożyć w nas to, co najważniejsze: wiarę, nadzieję i miłość, oraz oczyścić nas, czyż nie słyszymy w tym Jego wołania: „Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia” (Ap 21, 6b), „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije” (J 7, 37b)? Kto mógłby na to odpowiedzieć: „Nie!, dziękuję”? Raczej dziękujmy Bogu za tak wielką łaskę i rozgłaszajmy ją innym.

Z noszeniem szkaplerza Męki Pańskiej nie wiąże się przynależność do żadnego bractwa czy statutowe obowiązki. Korzysta się natomiast z owoców duchowych Zgromadzenia Księży Misjonarzy założonego przez Wincentego á Paulo, co jest kolejną darmową łaską.

W dniu przyjęcia szkaplerza i w godzinę śmierci zyskuje się odpust zupełny pod zwykłymi warunkami, gdy po komunii św. rozmyśla się jakiś czas o Męce Pańskiej (w razie niemożności można to uczynić w niedzielę). Odpusty cząstkowe zyskuje się, gdy zamiast dłuższego rozmyślania odmówi się 5 razy Ojcze nasz, Zdrowaś i Chwała Ojcu wraz z rozmyślaniem, a także codziennie za półgodzinne rozważanie pasyjne oraz za ucałowanie szkaplerza i wezwanie: „Ciebie Panie prosimy, wspomóż sługi Twoje, które odkupiłeś swoją przenajdroższą Krwią”, którą to praktykę zaleca się czynić codziennie, a zwłaszcza w piątek, jako wyraz przyjęcia łask.

Szkaplerz wykonać można samemu według opisanego wzoru lub kupić dwa u Sióstr Miłosierdzia (ul. Warszawska 8, 31-155 Kraków) i właściwie połączyć, a następnie poprosić jakiekolwiek kapłana ze wspomnianego zgromadzenia o poświęcenie i nałożenie zgodnie z rytem, najlepiej w piątek. Miejsca, które szczególnie łączą się z tajemnicą Męki Pańskiej u Księży Misjonarzy w Polsce, to: Warszawa, kościół św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu, gdzie w XVIII w. powstało nabożeństwo „Gorzkie Żale” oraz Kraków, kościół św. Wincentego á Paulo przy ul. św. Filipa 19, gdzie znajduje się cudowny obraz Pana Jezusa Milatyńskiego – miejsce warte większego spopularyzowania.

ze strony Skarbiec