Bóg jest zadziwiającym Pedagogiem i Wychowawcą człowieka.

Im więcej człowiek Mu oddaje, im bardziej jest w tym szczery, tym więcej od Niego otrzymuje - więcej pod każdym względem - zarówno ilości, jak i zróżnicowania. Jakby fakt oddawania wszystkiego Bogu powodował w człowieku wzrost umiejętności odpowiedzenia w sposób właściwy na Boże dary.

Oddawanie wiąże się z umieraniem (w pewnym sensie). Tracenie  okazuje się więc zyskiwaniem - paradoks Ewangelii.

Tylko co z Karolem de Foucauld? Oddał Bogu wszystko - patrząc z boku, nie zyskał niczego. Nawet jednego ucznia nie miał, bo nikt nie potrafił wytrzymać tego, co on proponował.

Patrzę z boku na siebie, na swoje życie - zyskuję tak mało.

Patrzę w głąb na to, co dzieje się w moim życiu - poraża mnie ogrom łask i dobra, które dostaję. Nieustannie i codziennie.

I dojrzewam, by "wszystko było łaską"... ale to na pewno jeszcze potrwa.

Na razie cieszą mnie zakupione książki. Może te przeczytam? ;-)