Refleksyjnie 2 lutego

Bardzo lubię modlitwę, która codziennie pojawia się w Komplecie, a dziś wybrzmiewa w całym Kościele również podczas liturgicznych czytań. Kantyk Symeona (Łk 2, 29-32) dziś jest dla mnie inspiracją do rachunku sumienia.

Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju, *
według słowa Twojego,

Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, *
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:

Światło na oświecenie pogan *
i chwałę ludu Twego, Izraela.

Czy umiałabym odejść - od tych wszystkich obowiązków, zaangażowań... Nie w sensie zostawienia tego: "radźcie sobie sami" lub "nie chce mi się". Ale czy umiem to zostawić dlatego, że może czas dać miejsce innym. A może przypomnieć sobie, że beze mnie świat dalej będzie istniał. Zaczyna się od codziennego umierania.

Czy umiem odejść w pokoju - bez zamartwiania się, z całkowitym zaufaniem do Boga, który prowadzi.

To Bóg pozwala, to On daje słowo. Co ja mogę? Tylko chcieć. I aż chcieć. Pragnąć przez całe życie tylko tego, by wiedzieć, że wypełniło się Jego słowo. Słowo, które stwarza wciąż wszystko. Nic więcej nie trzeba.

Wśród tylu niepokojów, zamachów, wojen, politycznych potyczek, głodu, frustracji, zniechęcenia, odrzucenia... Czy widzę zbawienie? Nie teoretyczne, nie tylko na kartach książki zwanej Biblią, ale tu i teraz. Bóg JEST. Jezus wszedł w historię świata. Doświadczyłam nieraz Jego obecności we własnym życiu, A jednak czy umiem powiedzieć, że moje oczy ujrzały zbawienie? Chcę, żeby moje oczy naprawdę widziały! By w odpowiednim miejscu i czasie spotkały Pana.

Jaka to radość, że światło oświeca wszystkich. Po prostu wszystkich. Nie muszę się martwić, że komuś go zabraknie, że gdzieś ciemność się ostanie. Światło rozjaśni wszelkie mroki. 

Noc spokojną i śmierć szczęśliwą niech nam da Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty.